Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Síða 80

78
hafði ekki heyrt hann nefndan á nafn. En er hún sat og hugleiddi
þetta, lauk hún sundur lás á gullmeni, sem Huldubrandur hafði
keypt handa henni fyrir skemmstu, hélt því yfir vatninu og hafði
gaman af að sjá hversu það glampaði í straumöldunum, er kvöld-
sólin skein á. Þá kom allt í einu geysi hrikaleg hönd upp úr fljót-
inu, hrifsaði menið og hvarf með það. Bertalda hljóðaði upp yfir
sig, en hlátrasköll heyrðust neðan úr öldunum. Nú gat riddarinn
ekki lengur stillt sig. Hann spratt upp og laut fram yfir borðstokk-
inn, bölvaði hástöfum öllum þeim, er svo illúðlega bekktust við
sig, og skoraði á þá, að þeir skyldu ganga fram, hverjir sem væru,
svo að hann gæti unnið á þeim með sverði sínu. Bertalda sat grát-
andi, svo mikið sá hún eptir meninu. Úndína hélt höndunum niðrí
öldunum og tautaði einhver óskiljanleg orð fyrir munni sér í sí-
fellu, nema hvað hún endrum og sinnum sagði við mann sinn: „Hér
máttu ekki ávíta mig. Segðu hvað annað, sem þér lízt, en talaðu
ekki hörðum orðum til min, þú veizt —Svo gramt sem riddar-
anum var í geði, þá varðist hann samt allra heiptyrða við hana.
Að stundai'korni liðnu tók hún höndina upp úr fljótinu og hélt á
ljómandi kóralla meni; skein svo af því, að öllum þókti furðu gegna.
„Eigðu þetta“, sagði hún við Bertöldu og rétti menið að henni
vinalega, „eg lét sækja það til að bæta þér skaðann. Hættu nú að
gráta, verslíngs barn!“
Þá hljóp riddarinn til, þreif dýrgripinn af Úndínu og fleygði hon-
um aptur út í fljótið. „Þú hefir þá mök við þá ennþá“, saðgi hann
hamstola. „Vertu þá hjá þeim í allra djöfla nafni með gjöfunum
þínum, og lofaðu okkur mennskum mönnum að vera í friði fyrir
þér, flagðið þitt!“
Úndína mændi á hann grátandi og hnykkti ekki einusinni að
sér hendinni, sem hún hafði rétt að Bertöldu með menið. En þá
hrökk hún saman allt í einu og fór að kjökra, einsog gott barn,
sem móðgað er að ósekju. Það var einsog smámsaman drægi af
henni, en loksins sagði hún: „Æ, vertu sæll, elsku vinur! Þeir skulu
ekki gera þér neitt illt. Vertu mér trúr, þá skal eg verja þig. En
burt verð eg að fara! Æ, að eg svo úng skuli verða að hníga í þetta
dauðadjúp. Ó vei! hvað hefir þú gert, vei! vei!“
Hún leið út yfir borðstokkinn og sá enginn hvað af henni varð,
það var einsog hún yrði sjálf að öldum allt í einu. En í bárunum,