Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Qupperneq 101

99
Svo sem að líkum lætur var það elskhuginn, sem fyrst lét þessar
skoðanir í ljós, og hin ásthneigða Maria Gavrilovna var honum af
hjarta samþykk.
Nú gekk vetur í garð og þau gátu ekki hitzt úti í skóginum, en
þau skrifuðust á tíðar en nokkru sinni. Pilturinn, Wladimir Nikol-
aievitch, tjáði henni ást sína með fögrum orðum í hverju bréfi, og
lagði að henni að gera sem hann bað, en hann hafði nú fengið þá
flugu í kollinn, að hyggilegast væri fyrir þau að flýja með leynd,
ganga í heilagt hjónaband, halda svo kyrru fyrir á einhverjum af-
viknum stað um tíma, og koma svo heim og biðja foreldra Mariu
fyrirgefningar. Mundu þau vafalaust hrífast að lokum af áræði
þeirra og tryggð og vikna, vegna þess hve innilega þau iðruðust
og taka þeim opnum örmum og segja:
„Komið í faðm okkar, börnin góð!“
Maria Gavrilovna hugsaði um þetta fram og aftur lengi, lengi,
og hún hafnaði hverri flóttatillögunni á fætur annari. En loks féllst
hún á ráðagerð þessa:
Kvöldið fyrir flóttann átti hún að kvarta um lasleika, hafna kvöld-
verði og fara snemma að hátta vegna óþolandi höfuðverks. Þerna
hennar átti að vera meðhjálpari þeirra. Þær áttu að fara út í garð-
inn bakdyramegin, en handan við garðvegginn skyldi sleði hafður
til taks. Maria og þernan ætluðu svo að aka til þorpskirkjunnar í
Jadrino, sem er um það fimm mílur vegar frá Nenaradova. Og í
Jadrino yrði Wladimir að sjálfsögðu að bíða komu þeirra.
Mariu Gavrilovnu varð ekki svefnsamt daginn áður. Hún tók
fatnað þann, sem hún ætlaði að hafa meðferðis, og gekk frá honum
og skrifaði tvö bréf. Annað var til vinstúlku hennar, langt og ýtar-
legt, en vinstúlka þessi var á líku reki og hún, viðkvæm og ást-
hneigð. Hitt bréfið var til foreldra Mariu. Hún kvaddi þau mjög
innilega, afsakaði framferði sitt með því að segja, að ofurvald ást-
arinnar réði gerðum sínum, og fullvissaði þau að lokum um, að
það yrði hamingjuríkasta stund lífs hennar, er hún gæti komið
heim aftur, varpað sér á kné fyrir framan þau og beðið þau fyrir-
gefningar.
Þegar hún hafði innsiglað bæði bréfin, með innsigli, sem á voru
tvö hjörtu með viðeigandi áletrun, hallaði hún sér út af. Það var
komið undir morgun. Hún mókti annað veifið — var alltaf að