Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Qupperneq 108

106
sömu leið og áður, en til allrar gæfu leið þetta hjá og hafði ekki
neinar alvarlegar afleiðingar.
Nokkru síðar andaðist Gavril Gavrilovitch, faðir hennar, og
erfði hún allar eigur hans, en ekki dró þetta á nokkurn hátt úr
sorg hennar. Þær mæðgur syrgðu hann sárt og Maria strengdi
þess heit, að yfirgefa aldrei móður sína. Fluttu þær nú frá Nenara-
dova, en þaðan áttu þær svo margar daprar minningar, og tóku
sér bólfestu á öðru ættarsetri.
Maria var enn ung og nú vellauðug, enda hafði hún biðla á
hverjum fingri. En hún hafnaði hverju bónorðinu á fætur öðru.
Móðir hennar var þess hvetjandi, að hún veldi sér eiginmann úr
hópi biðlaskarans, en Maria hristi höfuðið og var mjög döpur.
Wladimir var nú ekki lengur í lifenda tölu. Hann dó í það mund,
er her Napoleons fór inn í Moskvu. Svo virtist sem Masha héldi
minninguna um Wladimir í heiðri, að minnsta kosti var henni allt
kært, sem minnti á hann, bækurnar, sem hann hafði lesið og sagt
henni frá, myndirnar, sem hann teiknaði, kvæðin, sem hann skrif-
aði upp fyrir hana.
Eins og að líkum lætur var mikið um þetta rætt í byggðinni —
nágrannarnir höfðu komizt á snoðir um sitt af hverju um þetta
allt saman, og biðu nú óþreyjufullir eftir því, að hin unga mær
sigraðist á þunglyndi sínu, en þá mundi koma í ljós hver hinna
mörgu biðia bæri sigur úr býtum.
Styrjöldinni var nú lokið með fullum sigri Rússa. Hersveitir
vorar komu aftur heim og þeim var vel fagnað. Hornablásturs-
flokkar herdeildanna léku sigurlög. Yfirforingjarnir, en sumum
þeirra var vart sprottin grön, er þeir fóru í stríðið, voru nú skeggj-
aðir orðnir, sem þeir, er farnir eru að reskjast, báru heiðursmerki
á brjósti og voru hreyknir af unnum sigrum. Hermennirnir voru
hinir skrafhreifnustu og létu óspart fjúka öll þýzk og frönsk orð,
sem þeir nú vissu deili á. Viðburðaríkir, ógleymanlegir tímar!
Tímar sigurs og andlegs áhuga! Aldrei hafði þetta eina orð — ætt-
jörð — vakið slíka hrifni í hugunum! Hversu sælt að hittast aftur.
Sameinaðir vorum vér sem aldrei fyrr og ástin á ættjörðinni og
zarnum náði hámarki! Og hvílík stund fyrir hann!
Konurnar, rússnesku konurnar, voru dásamlegri en nokkru sinni.
Þær kveiktu eldiega hrifni í hverjum hug og hrópuðu húrra fyrir