Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Blaðsíða 111

109
þagnaði Maria Gavrilovna af ásettu ráði, og urðu þau nú bæði all-
vandræðaleg. Báðum var mikið í hug og eina leiðin út úr öngþveit-
inu var að láta til skarar skríða, og það var það sem Bourmin
gerði. Hann virtist eiga enn erfiðara en Maria Gavrilovna. Hann
hafði í rauninni lengi beðið eftir tækifæri til þess að ræða við hana
í fullri hreinskilni, eins og honum bjó í brjósti, og hann bað hana
nú að beina allri athygli sinni að sér stundarkorn. Maria Gavril-
ovna lagði aftur bókina, varð all niðurlút, og andvarpaði um leið,
eins og til merkis um, að hún léti til leiðast að verða við bón hans.
„Eg elska yður“, sagði Bourmin, „af öllu hugskoti mínu“.
Maria Gavrilovna roðnaði enn meira og varð enn niðurlútari.
„Það var óhyggilegt af mér að láta það verða að vana að koma
á fund yðar daglega — en það var mér yndi að sjá yður og heyra
— og nú get eg ekki lengur spyrnt á móti broddunum, vilja for-
laganna verð eg að hlíta, minningin um yður, hin óviðjafnanlega
fegurð yðar, verður sál minni framvegis hvorttveggja í senn kvöl
og fróun, en eg verð nú að inna af hendi þunga skyldu — skýra
yður frá ógurlegu leyndarmáli, sem til þessa hefir aðskilið okkur,
eins og múrveggur, sem ókleift var að brjóta“.
„Það hefir alltaf verið — múrveggur — milli okkar“, flýtti Maria
Gavrilovna sér að segja. „Eg get aldrei orðið konan yðar“.
„Eg veit það“, sagði Bourmin rólega. „Eg veit, að þér báruð
ástarhug í brjósti, en sá, sem þér elskuðuð, er látinn — og nú hafið
þér syrgt hann í þrjú ár. ... Góða Maria Gavrilovna, sviftið mig
ekki minni seinustu huggun, að þér munduð hafa gert mig ham-
ingjusamastan allra manna, ef ...“.
„Segið ekki meira, í guðanna bænum, segið ekki meira. Þér
kveljið mig“.
„Eg veit það, en eg hefi það á tilfinningunni, að ef ekki væri
vegna illra örlaga, hefðuð þér orðið konan mín. Mín, sem er aum-
astur allra manna. Eg — eg er þegar kvæntur".
Maria Gavrilovna horfði á hann sem steini lostin.
„Eg er kvæntur", hélt Bourmin áfram, „hefi verið það í fjögur
ár, en eg veit ekki hver er konan mín, né hvar hún er, eða hvort
fundum mínum og hennar ber nokkru sinni saman aftur“.
„Hvað segið þér?“ sagði Maria Gavrilovna. „Þetta er furðulegt
• • • en segið mér allt af létta — eg bið yður þess“.