Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1978, Side 113

111
„Unga stúlkan leit upp eins og í leiðslu, en henni virtist lítast
vel á mig. ... Óskiljanleg ófyrirgefanleg léttúð greip mig. Eg tók
mér stöðu við hlið hennar fyrir framan prédikunarstólinn. Prest-
urinn hafði hraðan á. Þernan og þrír menn studdu hina ungu
mær og höfðu ekki hugann við annað. Og presturinn gaf okkur
saman. Við vorum hjón.
„Kyssist svo sem venja er til“, sögðu giftingarvottarnir.
„Konan mín leit upp, náföl, og þegar eg beygði mig niður til
þess að kyssa hana, veinaði hún:
„Ó, það er ekki hann, það er ekki hann!“
Og í sömu svifum hneig hún í yfirlið.
Þeir, sem viðstaddir voru, horfðu á mig eins og lostnir reiðar-
slagi, en eg snerist á hæli og fór út úr kirkjunni sem hraðast, henti
mér upp í sleðann og kallaði til ekilsins:
„Af stað sem skjótast".
„Guð minn góður“, sagði Maria Gavrilovna, „og þér vitið ekki
hvað varð af vesalings konunni yðar?“
„Eg veit það ekki“, sagði Bourmin, „né heldur veit eg hvað
þorpið heitir, þar sem við vorum gefin saman. Þegar þetta bar
við hafði eg ekki meiri áhyggjur af þessu ódrengskaparbragði mínu
en svo, að eg sofnaði áhyggjulaus í sleðanum og vaknaði ekki fyrr
en undir morgun, er við komum að næstu póststöð. Þjónn minn,
sem þá var, féll í stríðinu og eg glataði allri von um að hitta
nokkru sinni aftur þá konu, sem eg lék svo grátt. Sannarlega hefir
mér verið hegnt grimmilega“.
„Guð minn góður, guð minn góður“, sagði Maria Gavrilovna
og greip í hönd hans, „það voruð þá þér — og þér þekkið mig ekki
aftur?“
Bourmin varð fölur sem nár — og varpaði sér á kné fyrir framan
hana.
(Alexander Pushkin (Sergeevich) var f. 1799, d. 1837, talinn
mesta skáld Rússlands. Fyrir hans áhrif hrukku sundur fjötrar
stéttarmennsku og tilgerðar fyrirrennara hans og hreinn og látlaus