Úrval - 01.10.1952, Page 40

38
ÚRVAL
baki gjafarinnar. Móðirin hef-
ur áður spurt, hvort „Ingrid
hafi soðið niður nokkra á-
vexti í ár“. En þó svo væri,
ætti Ingrid að geta sýnt um-
burðarlyndi og látið sem ekkert
væri. Það kostar svo lítið að
þakka fyrir sig. En — Ingrid
þakkar ekki fyrir sig. Hún finn-
ur að vísu að það væri affara-
sælast og einfaldast, en —
það væri undanlátssemi. Ekkert
verður úr því og brátt er liðinn
svo langur tími að henni finnst
orðið of seint að þakka. „Það
væri kjánalegt". Á meðan kvelst
sonurinn af kvíða og eftirvænt-
ingu. Hann hittir móður sína
og niðursuðuglösin eru eins og
ósýnilegur veggur milli þeirra.
Hann grípur til ósanninda og
segir: „Ingrid þótti svo vænt
um að fá ávextina.“ En móðirin
heyrir að hann segir ósatt. Þess-
ar þrjár fullorðnu manneskjur
kveljast vikum saman vegna
nokkurra ómerkilegra niður-
suðuglasa. Og hversvegna ?
Vegna þess að hin þögla bar-
átta um glösin er ímynd tog-
streitu, sem á sér djúpar,
mannlegar rætur.
Er hægt að gera nokkuð til
að koma í veg fyrir að svona
ástand skapist ? Ég veit það
ekki. Nokkuð mun fengið með
því að við gerum okkur ljósar
þær hvatir sem stjórna gerðum
okkar og tilfinningum. En það
er undarlegt hve menn eru lítið
dómbærir á sjálfa sig. Ég er
læknir við hvíldarheimili fyrir
þreytt og taugaveiklað fólk og
er vanur að biðja nýja sjúklinga
að ræða ekki um sjúkdóma sína
og áhyggjur við aðra sjúklinga.
Fjölmargar tilskipanir á veggj-
unum víðsvegar á heimilinu
leggja áherzlu á hið sama. Og
þó verð ég í hvert skipti sem ég
kem í vitjanir að hlusta á kvart-
anir sjúklinga yfir því að þurfa
að hlusta á sjúkdómssögur ann-
arra, en enginn viðurkennir að
hafa sjálfur gerzt brotlegur.
Menn eru blindir í sjálfs sín sök.
Þannig er ástatt um sambúðar-
erfiðleikana milli tengdafor-
eldra og -barna. Ég tala við alla
aðila og allir sýna skilning og
fullvissa mig um, að þeir hafi
„gert allt til þess að ekki kæmi
til árekstra" og þó er ástandið
orðið þannig að ekki varð leng-
ur hjá því komizt að leita ráða
hjá lækni.
Á þessu meini sem öðrum
mun þó helzt verða ráðin bót
með því að fyrirbyggja það.
Koma þarf í veg fyrir að til sé
hópur fólks sem á miðjum aldri
finnst sér allt í einu ofaukið og
að það hafi ekki neinn að lifa
fyrir. Eins og málum er nú
háttað er nauðsynlegt að hús-
mæðurnar leiti sér áhugamála
utan heimilisins í miklu ríkari
mæli en nú tíðkast.
Við tengdamóðurina vildi ég
segja þetta: Ekkert er of gott
fyrir barnið sem þú hefur alið,
fóstrað og elskað, en þú hjálpar
því ekki með því að benda sí-
fellt á brestina í fari þess lífs-