Úrval - 01.10.1952, Qupperneq 52

50
ÚRVAL
venjulegu grafarinnsigli kon-
unga — sjakali og fimm fang-
ar. Tvennt var þó ljóst: I fyrsta
lagi var hið konunglega inn-
sigli sönnun þess, að gröfin
hafði verið gerð fyrir mjög
háttsetta persónu; og í öðru
lagi voru verkamannakofarnir,
sem reistir höfðu verið yfir
innganginum á dögum tólftu
konungsættarinnar, ótvíræð
sönnun þess að grafarrónni
hafði ekki verið raskað eftir
þann tíma. Þessa vitneskju varð
ég að láta mér nægja í bili.
Þegar ég var að athuga inn-
siglin, tók ég eftir því að gibsið
hafði hrunið af bletti yfir dyr-
unum og kom þar í ljós dyra-
tré. Ég boraði gat fyrir neðan
tréð, nægilega stórt fyrir vasa-
ljósið mitt, og uppgötvaði þá
að allur gangurinn fyrir innan
var fylltur möl og grjóti frá
gólfi til lofts — enn ein sönn-
un þess, hve vandlega hafði ver-
ið gengið frá gröfinni.
Þetta var hrífandi augnablik
fyrir fornleifafræðing. Eftir
margra ára tiltölulega árang-
urslítið starf stóð ég nú að öll-
um líkindum á þröskuldi stór-
kostlegrar uppgötvunar. Allt.,
bókstaflega allt, gat leynzt fyr-
ir innan þennan gang, og ég
þurfti að beita mig hörðu til
þess að brjóta ekki þegar niður
dymar og hefja rannsóknina
tafarlaust. Einu furðaði ég mig
á. Það var' hve dyraopið var
lítið, samanborið við aðrar graf-
ir í dalnum. Stíllinn var greini-
lega frá tímum átjándu kon-
ungsættarinnar. Gat þetta verið
gröf einhvers stórmennis, sem
hafði hlotið hér legstað með
samþykki konungsins? Eða var
þetta í raun og veru konungs-
gröfin, sem ég hafði eytt svo
mörgum árum í að leita að?
Enn einu sinni athugaði ég
innsiglin. En í þeim hluta dyr-
anna, sem grafinn hafði verið
upp, voru aðeins konunglegu
innsiglin, sem áður er getið. Éf
ég hefði vitað, að aðeins nokkr-
um þumlungum neðar væri skýrt
og greinilegt innsigli Tut-ankh-
Amon, konungsins, sem ég þráði
svo rnjög að finna, þá hefði ég
sofið betur um nóttina og ekki
þurft að kveljast af óvissu í
þrjár vikur. — En nú var orðið
framorðið og myrkrið skollið á.
Ég fyllti aftur gatið, sem ég
hafði borað á dyrnar, og valdi
áreiðanlegasta verkamanninn
til þess að vaka yfir gröfinni
um nóttina. Síðan reið ég heim
á leið í tunglsljósinu.
26. nóvember var dásamleg-
asti dagurinn, sem ég hef lifað.
Allan morguninn var uppgreft-
inum haldið áfram, en það varð
að fara gætilega, því að margir
fíngerðir munir leyndust í
grjótmylsnunni. Um nónbil vor-
um við komnir um þrjátíu fet
frá dyrunum og þar hittum við
fyrir aðrar innsiglaðar dyr,
nákvæmlega eins og þær fyrri.
Þarna voru innsiglin ekki eins