Úrval - 01.10.1952, Qupperneq 56

54
tJRVAL
sveigur hafði verið lagður á
táknmyndirnar á enninu. Gegn-
um huluna glitti í skreytingu
úr marglitu gleri, sem var
greypt í hina fagurlega gerðu
gyllingu skrínsins.
Hingað til hafði allt gengið
að óskum, en nú tókum við
eftir dálitlu sem olli okkur
kvíða. Annað skrínið, sem virt-
ist vera frábært listaverk, eftir
því sem greint varð gegnum
línklæðið, bar ótvíræð merki
þess að það hefði orðið fyrir
áhrifum frá raka, og hin fagra
skreyting þess var farin að
losna hér og þar. Ég verð að
játa, að þetta sló miklum óhug
á okkur. Ef raki hafði komizt
að múmíuskrínunum, myndi
konungsmúmían sjálf vera verr
farin en við höfðum vænzt.
Þegar búið var að ljósmynda
skrínið, tók ég blómsveigana af
klæðinu og fletti því til hliðar.
Það var aftur hrífandi augna-
blik. Við gátum nú dáðst að
hinum fegursta votti um snilli
hinna fornu skrínasmiða, sem
nokkurntíma hafa birzt mann-
legum augum.
Þetta annað múmíuskrín,
sem er 6 fet og 8 þumlungar á
lengd, gullslegið og skrautlega
greypt útskornu, ógagnsæju
gleri, er að gerð og lögun líkt
hinu fyrsta. Mesta athygli vek-
ur hið fíngerða handbragð og
glæsilegi stíll, sem gera þetta
skrín að því meistaraverki, sem
það er.
Þegar okkur hafði tekizt að
lyfta lokinu af þessu skríni,
kom þriðja múmíuskrínið í ljós.
Það var sem hin fyrri gert í
ímynd Osivis (Dauðaguðsins),
en rauðleitu línklæði var vafið
þétt utan um mestan hluta
þess. Ásjónan, sem var úr
skyggðu gulli, var óhulin; á
háisi og brjósti lá skrautlegur
kragi úr perlum og blómum,
sem saumað var á pergament,
og línklútur hafði verið lagður
yfir höfuðbúnaðinn.
Burton tók strax þær ljós-
myndir, sem hann ætlaði sér
og ég tók blómakragann og
klæðið af skríninu. Við gátmn
tæpast trúað okkar eigin aug-
um: Þetta þriðja múmíuskrín,
sem var 6 fet og 1% þumlung-
ur á lengd, var úr skíragulli!
Þarna kom skýringin á hinum
feikilega þunga, sem við höfð-
um ekkert skilið í. Þó að við
værum búnir að fjarlægja yzta
skrínið og taka lokið af hinu
öðru, þá þurfti enn átta sterka
menn til að lyfta því sem eftir
var.
Við lyftum nú báðum skrín-
unum upp úr steinkistunni og
fluttum þau í framhýsið, þar
sem hægara var að rannsaka
þau. Þegar við höfðum gert
þetta, varð okkur fyrst fyrir
alvöru ljóst, hvílík gersemi
þessi síðasti fundur okkar var.
Þetta einstæða og skrautlega
rninnismerki —■ yfir 6 feta langt
skrín, gert af hinni mestu
snilld úr skíru gulli — var þög-
ull vottur þess, hvílíku óhemju