Úrval - 01.10.1952, Qupperneq 67

KVENNABÚR A KLÖPPUNUM
65'
hann í linnulausri baráttu við
ágenga flökkubrimla sem vilja
ræna úr meyjarskemmu hans. í
september er hann orðinn
skuggi af sjálfum sér. Holdin
eru horfin; hann hefur lifað á
þeirri fitu sem hann safnaði áð-
ur en hann kom á land um vor-
ið. Hann er beinaber og húðin
öll rifin og sett örum. Hið eina
sem hann þráir nú er óminnis-
svefn, því að hann er örmagna.
Hann yfirgefur meyjarskemm-
una sína, kjagar langt upp á
land, leggst þar í hátt grasið
og teygir úr sér í hlýrri sóli-
inni. Þarna sefur hann í þrjár
vikur í einni lotu ef hann er
ekki ónáðaður.
Kóparnir eiga heldur ekki sjö
dagana sæla þetta fyrsta sum-
ar sitt. Margir þeirra merjast
undir í varnarstríði feðra sinna.
Stundum ráfa þeir of langt og
týna mæðrum sínum. Ég sá oft
hungraðan kóp skríða að syf ju-
legri kæpu og leggjast á spen-
ann. Kæpan sneri sér við, þef-
aði af kópnum, sló til hans með
hreifunum og nöldraði gremju-
lega. Hún kærir sig ekki um
flækingsbarn. Hún er engin al-
mennings mjólkurkýr. Bamið
hennar þurfti alla þá mjólk sem
hún gat látið í té. Ég skildi
nöldrið í henni, rétt eins og hún
befði talað á minni eigin tungu.
Ef flækingskópurinn lét ekki
segjast, varð hún bálreið,
snoppungaði hann duglega og
hrakti hann veinandi á brott.
Venjulega fann móðirin hann
fijótt. Ég sá oft móður á stjái,
skimandi órólega í kringum sig,
alveg eins og mannsmóðir sem
er að leita að barninu sínu.
„Hvert hefur hann Villi far-
ið? Ég skildi hann eftir einmitt
bérna þegar ég fór að fiska.
Villi! Hefur nokkur séð hann
Villa minn?“
Og svo gælurnar og hjalið
þegar týnda barnið er fundið!
Hún lagði kópinn að brjósti sér,
teygði úr sér á klöppinni og lét
hann drekka eins og hann lysti.
Mér sýndust allir kóparnir eins,
en hver móðir þekkti sitt barn,
sjálfsagt þó meira af lyktinni
en útlitinu.
Kóparnir eru raunar hreint
ekki blíðir á manninn ef því er
að skipta. Ef ég tók upp kóp,
hvæsti hann og blés eins og
yrðlingur og reyndi að bíta mig
með litlu, oddhvössu tönnunum
sínum. Ég vissi ekki fyrr, að
það þarf að kenna selunum að
synda. Ég hélt að sundkunnátta
væri þeim meðfædd eins og and-
arungunum, en svo er ekki. Ég
horfði oft á mæðurnar þegar
þær voru að kenna þeim sund-
tökin í flóðpollunum. Kópamir
voru hræddir við vatnið. Þeir
vildu alls ekki fara út í. Löðr-
unga og hótanir þurfti til að
koma þeim á flot. Stundum urðu
mæðurnar að hrinda þeim út í.
En eftir að þeir voru komnir út
í voru þeir fljótir að komast
upp á lagið.
Brimlarnir yfirgefa aldrei
meyjarskemmur sínar allt sum-