Úrval - 01.10.1952, Qupperneq 101

Á FYRIRLESTRARFERÐ
99
á mig, ég hafði hann með í ráð-
um:
Hvaða ritstjóra mælið þér
með? Ég nenni ekki að fara til
þeirra allra.
Arentsen er sá helzti, efnað-
lur maður. Allir fara til hans.
Arentsen ritstjóri var auð-
vitað ekki í ritstjóraskrifstof-
unni; en ég fór heim til hans
og hitti hann þar. Ég sagði hon-
um. hvað mér lægi á hjarta;
það væru bókmenntirnar.
Já, en það væri lítill áhugi á
slíkum hlutum hér. Sænskur
stúdent hefði verið hér í fyrra
og talað um hinn eilífa frið; en
hann hefði tapað peningum á
því.
Ég ætla að tala um bók-
menntir, sagði ég.
Rétt er það, það misskildi ég
ekki, svaraði ritstjórinn. En þér
megið búast við að tapa á því
líka.
Tapa á því líka! Arentsen
var kostuíegur. Hann hélt ef til
vill að ég ferðaðist fyrir eitt-
hvert verzlunarfyrirtæki. Ég
sagði stutt og laggott:
Vitið þér hvort stóri salur-
inn í alþýðuhúsinu er laus ?
Nei, svaraði ritstjórinn, sal-
urinn er leigður annað kvöld.
Það á að sýna þar töfrabrögð.
Auk þess verða þar apakettir
og villidýr. Um önnur salar-
kynni veit ég ekki nema skál-
ann í skemmtigarðinum.
Getið þér mælt með honum?
Það er stór, rúmgóður salur.
Verðið? Ja, það veit ég ekki;
þér fáið hann sjálfsagt mjög
ódýrt. Þér verðið að tala við
stjórnina.
Ég ákvað að taka skemmti-
garðsskálann. Það var einmitt
staðurinn. Fundasalir verka-
mannafélaga gátu oft verið bæði
litlir og óhentugir. Hverjir voru
í stjórninni?
Carlsen málafærslumaður,
feldskeri sem hét þetta og bók-
sali sem hét hitt.
Ég lagði af stað til að finna
Carlsen málafærslumann. Hann
bjó uppi í sveit, ég gekk og
gekk, og loks komst ég á leiðar-
enda. Eg skýrði honum frá
erindi mínu og bað um skál-
ann. Hann hlaut að henta vel
svo sjaldgæfum viðburði sem
bókmenntaf yrirlestri.
Málafærslumaðurinn hugsaðí
sig um, en hristi höfuðið.
Ekki? Var salurinn svo stór?
Hann yrði þó að viðurkenna að
það væri leiðinlega ef fólk yrði
frá að hverfa vegna rúmleysis?
Málafærslumaðurinn skýrði
nánar hvað hann átti við. Hann
gæti aðeins gefið mér það ráð
að hætta við allt saman. Hér
væri svo lítill áhugi á slíku,
sænskur stúdent hefði líka ver-
ið hér á ferð og haldið fyrir-
lestur . . .
Já, en hann talaði um eilífan
frið, svaraði ég, hinsvegar ætla
ég að tala um bókmenntir, fagr-
ar bókmenntir.
Auk þess komið þér á óheppi-
legum tíma, hélt Carlsen áfram.