Úrval - 01.10.1952, Qupperneq 103

Á FYRIRLESTRARFERÐ
101
Þá skildi hún allt. Maginn.
Það var vorið. Ég væri alltaf
lasinn á þessum árstíma.
Þegar hún færði mér brauð-
sneiðarnar kom hún líka með
vínkort. Þessi vélbrúða lét mig
ekki í friði allt kvöldið: Viljið
þér ekki láta velgja ábreiðum-
ar yðar ? Þarna er baðið, ef þér
óskið . . .
Strax í birtingu rauk ég fram
úr og fór að klæða mig. Mér
var kalt; auðvitað hafði bölvað-
ur svefnsóffinn verið alltof
stuttur fyrir mig og ég hafði
sofið illa. Ég hringdi. Enginn
kom. Það hlaut að vera lítið
áliðið ennþá, ég heyrði ekkert
hljóð utan af götunni, og þegar
ég var búinn að jafna mig dá-
lítið, sá ég að það var ekki orðið
fullbjart.
Ég virti herbergið fyrir mér;
glæsilegra herbergi hafði ég
aldrei séð. Ég varð gripinn
illum grun og ég hringdi aft-
ur. Ég stóð þarna á mjúku
gólfteppinu, sem ég sökk í upp
að öklum, og beið. Nú átti að
plokka af mér síðustu skild-
ingana, þdir nægðu meira að
segja kannski alls ekki. Ég
flýtti mér að telja peningana
sem ég hafði á mér, þá heyri
ég fótatak á ganginum og hætti.
En enginn kom. Skóhljóðið á
ganginum var ímyndun.
Ég fer að telja á nýjan leik.
Hve þessi óvissa var hræðileg!
Hvar var nú áleitna stimamjúka
stúlkan frá því 1 gærkvöldi?
Svaf hún ennþá þessi letibykkja
þótt næstum væri kominn há-
bjartur dagur?
Loksins kom hún, hálfklædd,
bara með sjal á herðunum.
Voruð þér að hringja?
Ég vil fá reikninginn minn,
sagði ég eins rólega og mér var
unnt.
Reikninginn? Það voru vand-
kvæði á því, frúin svaf enn,
klukkan var ekki nema þrjú.
Stúlkan starði hvumsa á mig.
Hvaða mannasiðir voru þetta að
stara svona! Hvað kom henni
það við, þó að ég ætlaði að fara
snemma úr hótelinu?
Það verður að hafa það, sagði
ég. Ég verð að fá reikninginn
strax.
Stúlkan fór.
Nú var hún eilífðartíma í
burtu. Það sem gerði mig enn
órólegri var óttinn við að her-
bergisgjaldið væri ef til vill mið-
að við ákveðinn tíma, klukku-
stund, og að ég stæði nú hér og
sóaði peningum mínum í óverð-
skuldaða bið. Ég þekkti ekkert
til þessa fína hótellífs og mér
fannst þetta greiðslufyrirkomu-
lag sennilegast. Auk þess hékk
auglýsing við hliðina á þvotta-
borðinu, og þar stóð, að væri
herbergjum ekki sagt upp fyrir
klukkan sex að kvöldi, yrði
næsti sólarhringur reiknaður.
Allt fyllti mig skelfingu og
ruglaði bókmenntakoll minn.
Loksins barði stúlkan að
dyrum og kom inn.
Aldrei — nei aldrei skal ég
fyrirgefa örlögunum þennan