Úrval - 01.10.1952, Qupperneq 111

Á FYRIRLESTRARFERÐ
109
Nei það skildi hann.
Og ef fyrirlesturinn hefði
ekki verið algerlega mitt eigið
bókmenntaverk þá hefði ég
aldrei gert það.
Nei það skildi hann líka.
Þá kemst ég víst ekki und-
an því að gera yður þennan
greiða, sagði ég.
Herra forstjórinn þakkaði
mér.
Klukkan sjö urðum við sam-
ferða til alþýðuhússins. Ég átti
að skoða dýrin og kynna mér
hvernig ég ætti að meðhöndla
þau.
Það voru tveir apar, ein
skjaldbaka, einn björn, tveir
úlfshvolpar og einn greifingi.
í ,,lýsingu“ minni stóð ekki
orð um úlfshvolpana og greif-
ingjann, aftur á móti langt mál
um vissa hýenu frá Afríku, saf-
ala og mörð, „kunn úr biblí-
unni“, og risastóran arnerískan
grábjörn. Um skjaldbökuna
hafði ég snjalla fyndni á reið-
um höndum; hún var fín frú,
sem lifði ekki á öðru er ósvik-
inni skjaldbökusúpu.
Hvar er safalinn og mörður-
inn ? spurði ég.
Hérna! svaraði forstjórinn.
Og hann benti á úlfshvolpana.
Og hvar er hýenan?
Þá benti hann hiklaust á
greifingjann og svaraði:
Þetta er hýenan.
Ég þrútnaði af bræði og
sagði:
Þetta er ekki hægt; þetta eru
svik. Ég verð að trúa á það
sem ég boða, það verður að vera
heilög sannfæring mín.
Við skulum ekki verða ósátt-
ir út af svona hégóma, sagði
forstjórinn. Hann dró brenni-
vínsflösku fram úr skoti og
bauð mér staup.
Til þess að sýna honum að
ég hefði ekki andúð á honum
persónulega, heldur hinum sví-
virðilega málstað hans, tók ég
við glasinu og drakk það í botn.
Hann drakk sjálfur á eftir.
Steypið mér ekki í glötun,
sagði hann. Fyrirlesturinn er
svo prýðilegur, dýrin eru ekki
heldur sem verst, alls ekki sem
verst; sjáið bara þennan stóra
björn! Flytjið þér nú fyrirlest-
urinn og þá fer allt vel.
Nú voru fyrstu áhorfendurn-
ir komnir inn í salinn og for-
stjórinn varð æ órólegri. Ég
hafði örlög hans í hendi mér
og það var ekki nema sann-
gjarnt að ég beitti hinu mikla
valdi mínu af hófsemi. Mér var
auk þess Ijóst að það væri
ómögulegt að leiðrétta svo
margar missagnir í fyrirlestr-
inum á þeim stutta tíma sem
eftir var; ennfremur væri nærri
ógerlegt að lýsa greifingja með
sama fjálgleik og hinni hræði-
legu hýenu. Leiðréttingarnar
myndu þannig spilla þessu bók-
menntaverki mínu meira heldur
en ég gæti sætt mig við. Þetía
sagði ég forstjóranum.
Hann skildi þetta allt sam-
an á augabragði. Hann hellti
aftur í glasið og ég drakk.