Úrval - 01.08.1955, Síða 35

TIL PRÓFS 1 LÆKNISFRÆÐI
33
í einu aðsvif við þriðju holu.
Og ég sagði. . Og hann rakti
yfirheyrzluna nákvæmlega, eins
og maður sem kemur frá tann-
lækninum og þylur upp þján-
ingasögu sína yfir þeim sem
sitja í biðstofunni ljúkandi máli
sínu með þeim lítt sannfærandi
orðum, að „eiginlega væri þetta
ekkert sárt“.
Gæzlumaðurinn greip fram í
fyrir piltinum, sagði okkur að
raða okkur upp fyrir framan
dyrnar að prófherberginu. Svo
opnuðust dyrnar og hann hleypti
okkur inn, einu í einu, og vísaði
okkur hvert að sínu borði.
„Fjórða borð,“ sagði hann við
mig.
,Það var sami salurinn og
skriflega prófið hafði farið fram
í, en nú var ekki annað inni
en nokkur grændúkuð borð í röð
og milli þeirra hlífar. Við hvert
borð sátu tveir prófessorar og
einn prófsveinn og töluðu sam-
an lágum, alvarlegum rómi,
eins og í skriftastól.
Ég staðnæmdist við fjórða
borð. Ég þekkti hvorugan pró-
fessorinn. Annar var gildvax-
inn, roskinn maður, sem líktist
hnefleikamanni. Hann var önn-
um kafinn við að skrifa í stíla-
kompu og tottaði pípu. Hinn sá
ég ekki, hann var í hvarfi á
bak við Times.
„Góðan daginn," sagði ég.
Hvorugur þeirra anzaði. Eftir
drykklanga stund leit sá gild-
vaxni upp úr stílakompu sinni
og benti þegjandi á stólinn fyrir
framan mig. Ég settist. Hann
tautaði eitthvað.
„Afsakið, ég heyrði ekki hvað
þér sögðuð,“ sagði ég kurteis-
lega.
„Ég spurði hvort þér væruð
númer 306,“ sagði hann óþolin-
móður. „Það er rétt, vænti ég?“
„Já.“
„Af hverju sögðuð þér það
ekki strax? Hvað gerið þér, ef
þér fáið stífkrampatilfelli?“
Hjarta mitt tók fagnaðarkipp.
Hér var ekki komið að tómum
kofanum. Við höfðum einmitt
nýlega haft eitt stífkrampatil-
felli á St. Swithin spítalanum.
Ég hóf máls. Líðan mín var
orðin öll önnur. Allt í einu greip
prófessorinn fram í fyrir mér.
„Já, já,“ sagði hann óþolin-
móður, „þér virðist kunna þetta.
Stúlka um tvítugt kemur til yð-
ar og kvartar um að hún sé að
þyngjast. Hvað gerið þér þá?“
Þetta var einmitt spurning af
því tagi sem mér var verst við.
Það var svo margt sem hægt
var að gera, að hugsanir mínar
flögruðu sitt á hvað eins og
fuglar í búri.
„Ég . . . ég mundi spyrja
hana hvort hún væri með barni,“
sagði ég.
„Eruð þér frá yður? Hafið
þér til siðs að spyrja allar stúlk-
ur, sem þér þekkið, hvort þær
séu með barni? Frá hvaða spít-
ala eruð þér?“
„Frá St. Swithin," svaraði ég.
Það hljómaði eins og játning
þess að ég væri óskilgetinn.