Úrval - 01.08.1955, Qupperneq 86

84
ÚRVAL
líkaminn býr yfir mörgu
óvæntu. Sjúkt líffæri getur ver-
ið allt öðruvísi þegar að því
er komið heldur en hin ná-
kvæmasta rannsókn gaf til
kynna. Og þá verður læknir-
inn oft að taka skjótar ákvarð-
anir.
Yfirlæknirinn sker í gegnum
hvert vefjarlagið á fætur öðru.
Nú sé ég rifbeinin og þegar
læknirinn sker í sundur lungna-
himnuna. Aðstoðarlæknarnir
bregða skjótt við og leggja hvítt
lín yfir sárabarmana og festa
það með töngum. Þær glenna
út sárið svo að opið víkkar.
Skurðlæknirinn vinnur eins og
unnt er milli rifja. Það er
vinnuaðferð, sem krefst mikill-
ar leikni og kunnáttu.
Frú Kristensson sefur djúp-
um svefni. Með stuttu millibili
mælir svæfingarlæknirinn blóð-
þrýstinginn og æðaslögin.
Þrúgusykursflaskan hefur nú
verið fjarlægð, en blóðflaskan
sett í staðinn. Blóðgjöf verður
að fara fram allan tímann með-
an á skurðaðgerðinni stendur
og í nokkra sólarhringa á eftir.
Blóðið seitlar jafnt og þétt inn
í pípuna, sem stendur í æð í
olnbogabótinni.
Andartak verður dauðaþögn
í skurðstofunni. Bert lungað
blasir við okkur. Þessi út-
blásni keppur, sem bærist í
takt við tifið í öndunarvélinni,
er í mínum augum sléttur og
ljósrauður. Það ríkir svo djúp
þögn, að ég finn, að nú er
mikilvægasta stundin runnin
upp. Svo lítur yfirlæknirinn á
röntgenmyndirnar, hristir höf-
uðið og segir stuttaralega: „Við
verðum að taka allt blaðið!“
Þetta merkir, að skera verð-
ur meira af lunga konunnar en
ætlar hafði verið — allt efsta
lungnablaðið. Bandvefur skipt-
ir lungunum í blöð, vinstra
lunganu í tvö blöð og hægra
lunganu í þrjú blöð.
Ég skil af samtali læknanna,
að sem betur fer er sýkingin
svo staðbundin, að unnt verður
að skera burt allan hinn sjúka
vef. En það er ekki alltaf hægt.
Og þá verður eftir sýklahreið-
ur, sem seinna getur vaxið og
valdið því, að sjúkdómurinn
brýst út að nýju. Oft er þessi
sýkinjg þó svJo lítil, að hún
læknast af sjálfri sér.
Svæfingarlæknirinn hefur
lagt við hlustir. Hann stígur
upp á tröppu og horfir niður
í skurðinn. Svo lítur hann á
klukkuna, kinkar kolli til
hjúkrunarkonunnar og fær nýja
sprautu til að gefa sjúklingn-
um. Flann þarf ekki að spyrja,
hann veit af því sem hann
heyrði, að aðgerðin mun taka
lengri tíma en ráðgert hafði
verið. Frú Kristensson þarf
meiri svæfingarlyf.
Áður en yfirlæknirinn byrj-
ar aðgerðina á sjálfu lunganu,
sýnir hann mér hvernig hinn
sjúki hluti lungans er frábrugð-
inn þeim heilbrigða. Hann er
hrjúfur útlits, harður og með-