Úrval - 01.08.1955, Qupperneq 91

FÍDUSINN ER MlN FYLGIKONA!
um handfangið og beygja fjöðr-
ina. Þessi átök ollu sárum verkj-
um í handleggs- og kviðvöðvum,
sem var vísbending um að þess-
ir vöðvar yrðu að stækka og
styrkjast, ella . . .
Fyrsta æfingin hjá mér gekk
ágætlega, þangað til vinstra
handfangið slapp úr greip mér.
Fjöðrin hrökk til baka og hand-
fangið flaug eins og fallbyssu-
kúla þvert yfir svefnherbergið
og sópaði með sér öllu, sem
var á snyrtiborðinu, hárnálum,
hvað þá öðru. Konan mín þreif
af mér f jöðrina og sagði gröm:
,,Af hverju færðu þér ekki eitt-
hvað meinlausara, t. d. hvell-
byssu eða dós af hvellpúðri?"
Göngumælir er bráðsniðugt
tæki, sem ég fékk mér einu sinni,
hann líktist úri, og sá sem
gengur með hann, getur lesið
af honum hve langt hann hefur
gengið. Ég uppgötvaði, að með
því að nota armbandsúrið mitt
líka gat ég reiknað út göngu-
hraða minn. Mér varð það brátt
hin bezta skemmtun að mæla
gönguhraða minn, en sú
skemmtun fór því miður út í
öfgar. Allar gönguferðir mínar
urðu brátt tilraunir til að slá
fyrri met mín í gönguhraða.
Fólk góndi á mig þegar ég
geystist framhjá, og einu sinni
stöðvaði lögregluþjónn mig. Ef
ég mælti mér mót við einhvern,
var ég alltaf kominn löngu fyr-
ir tímann. Á sunnudagsrnorgna
var ég kominn til kirkju áður
8»
en konan mín var komin þriðj-
ung leiðarinnar.
Þessi ósköp tóku loks enda
þegar konunni minni varð á 1
slysni að mölbrjóta göngumæl-
inn með hamri. Henni sýndist
hún sjá mús hlaupa upp í aðra
skálmina á buxunum mínum,
greip hamarinn og ætlaði að
rota músina, en svo illa vildi
til, að göngumælirinn var í
buxnavasanum. Til allrar ham-
ingju var ég ekki í buxunum þá
stundina.
Ein tilraun mín skaut mér al-
varlega skelk í bringu. Ég svar-
aði auglýsingu um eitthvert nýtt
undraefni, og tók auglýsandinn
ábyrgð á því, að sá sem notaði
það, þyrfti ekki framar að raka
sig. Þetta var að sjá meinleys-
islegt duft. í leiðarvísinum stóð,
að það ætti að hræra það út í
vatni og bera maukið í andlitið.
Eftir eina mínútu mætti síðan
skafa það af með bakkanum á
borðhníf og færi þá skeggið
með.
Ég fylgdi leiðarvísinum ná-
kvæmlega, en eitthvað fór
öðruvísi en ætlað var. Maukið
harnaði og áður en ég vissi af
var andlitið á mér innmúrað í
grjótharða hellu. Skelfileg inni-
lokunarhræðsla greip mig, mér
fannst eins og ég væri grafinn
lifandi og í ofboði hljóp ég
fram í eldhús þar sem konan
mín var að taka til morgun-
matinn. ,,Únk, únk,“ sagði ég
og benti á andlit mér.
Konan skildi undir eins hvaÁ