Úrval - 01.08.1955, Síða 95

KONUNGUR FJALLANNA
93
ar, en af jakuxunum fengum við
allt til fata, ull, leður í skó,
mykju til eldsneytið, auk mjólk-
ur og mjólkurafurða til matar.
(Við vorum Búddatrúar og
máttum því ekki borða kjötið
af trúarlegum ástæðum). Eins
og flestir Sérpar, bjuggum við
í tvílyftu steinhúsi; neðri hæðin
var fyrir skepnur, en sú efri
fyrir fólkið. Ég man ennþá eftir
lyktinni af skepnunum, þegar
þær voru hýstar á vetuma, og
ég man líka eftir háreystinni og
reyknum uppi hjá okkur, þegar
verið var að elda matinn, því
að þrengslin voru mikii. En
okkur leið vel og við vorum
ánægð, af því að við þekktum
ekki annað.
Meðan uxamir vora á beit í
fjallahlíðunum — ég rak stund-
um hjörðina upp í 18 þús. feta
hæð — starði ég löngum hug-
fanginn á fjöllin, sem gnæfðu
við himin umhverfis mig. Þarna
voru Makalu, Lhotse, Nuptse,
Ama Dablam, Gaurisankar,
Cho Oyu, og hundruð annarra.
Og yfir þeim öllum gnæfði Cho-
molungma — fjallið Everest.
„Enginn fugl getur flogið yfir
það,“ sagði þjóðsagan. En það
var vöknuð hjá mér þrá að
klífa það.
*
Ég var orðinn tuttugu og eins
árs þegar ég fór í fvrsta fjall-
gönguleiðangurinn. Það var Ev-
erestleiðangurinn 1935, undir
forustu Englendingsins Erics
Shiptons. Starfið var erfitt. Milli
neðstu bækistöðvanna urðum
við að bera 6U til 90 punda
byrðar á bakinu, en begar ofar
dró 55 punda byrðar. Og við
fóram ekki aðeins eina ferð upp,
heldur margar, upp og niður,
upp og niður, vikum saman, unz
allar birgðirnar voru komnar á
áfangastað. En ég var vanur
að bera þungar byrðar, eins og
allir Sérpar.
Þetta var fyrsti leiðangurinn
minn, og mér kom því margt
spánskt fyrir sjónir. Við feng-
um sérstakan búning, skó og
hlífðargleraugu. Við borðuðum
kynlegan mat úr blikkdósum.
Við notuðum prímusa og svefn-
poka og margskonar annan út-
búnað, sem ég hafði aldrei séð
áður. Ég lærði líka margt að
því er sjálfa f jallgönguna snerti.
Drengur, sem var alinn upp í
Solo Khumbu, var auðvitað van.
ur snjó og jöklum, e'n nú kynnt-
ist ég í fyrsta sinn raunveru-
legri fjallgöngutækni: að nota
kaðal, höggva spor með öxi,
reisa og fella tjöld, og velja leið-
ir, sem eru ekki aðeiiis fljót-
farnar heldur líka öruggar.
Það var að sjálfsögðu ekki
mikið ábyrgðarstarf að vera að-
stoðarburðarmaður. En ég vann
af kappi og ég held að foringj-
um leiðangursins hafi líkað vel
við mig. Þar sem ég hafði engin
óþægindi þó að komið væri í
mikla hæð, var ég einn þeirrA
burðarmanna, sem bar byrðar
upp í 23 þús. feta hæð, en hærra
hélt leiðangurinn ekki. Þegar