Úrval - 01.08.1955, Qupperneq 101

KONUNGUR FJALLANNA
99
■er einmitt þess vegna að okkur
er svo nauðsynlegt að fá þig,“
sagði hann. „Það getur enginn
stjórnað burðarmönnunum eins
vel og þú, og ef þú ert með í
leiðangrinum, er engin hætta á
ósamkomulagi.“
„Ég tek ákvörðun mína innan
skamms.“
Svo var líka annað vandamál.
Ég hef klifið meira með Bret-
um en mönnum af nokkurri ann-
ari þjóð. Ég hef lært mál þeirra
og mér hefur liðið vel hjá þeim.
Sumir beztu vinir mínir eru
Bretar. En engu að síður verð-
ur að viðurkenna þá staðreynd,
að Bretar eru flestum mönnum
formfastari og fálátari. Þeir
gera ótvíræðan greinarmun á
hjúi og húsbónda.
„Já, nú er úr vöndu að ráða,“
sagði ég við sjálfan mig. „En
geri ég ekki of mikið úr þessu?
Og hvernig verður mér innan-
brjósts, ef Bretar sigrast á Ev-
erest og ég verð ekki með í leið-
angrinum?“
Ég hugsaði svo mikið um
þetta mál, að ég gat varla sofið
á næturnar. Loks ákvað ég að
fara.
En þó að ég hefði sjálfur tek-
ið ákvörðun, var björninn ekki
unninn. Konan mín var á ann-
arri skoðun. „Þú ert ekki nógu
hraustur,“ sagði hún. „Þér
versnar eða þú ferð þér að voða
á jöklinum. Þú teflir of mikið
á tvær hættur.“
„Ég fæ laun fyrir starf mitt.
Ég verð að vinna fyrir þeim.“
„Þú hugsar hvorki um mig
né börnin,“ sagði hún, „eða hvað
yrði um okkur, ef þú féllir frá.“
„Auðvitað hugsa ég um ykk-
ur, kona. En þetta er starf mitt
— líf mitt. Þú sérð um heim-
ilið og ég skipti mér ekki af
því, en þegar Everest er annars
vegar, þá læt ég ekki neinn hafa
áhrif á mig. Ef ég á að deyja,
þá vil ég heldur deyja uppi á
Everestfjalli en heima.“
Þegar henni var ljóst, að mér
varð ekki þokað, hætti hún öll-
um tilraunum að aftra mér.
Ég aðstoðaði við val Sérp-
anna. Það var 20 manna flokk-
ur, allt þaulvanir fjallamenn,
sem allir höfðu tekið þátt í Ev-
erestleiðöngrum áður.
Þannig var ég aftur orðinn
sirdar — og varð að glíma við
þann vanda, sem þeirri stöðu
fylgir. Ég varð að vera í senn
f jallgöngumaður og burðarmað-
ur, hjá því varð ekki komizt.
En ég hefði viljað vinna hvaða
verk sem var til þess að fá að
fljóta með í Everestleiðangrin-
um — jafnvel þó að ég hefði
orðið að þvo upp diska.
Ég fór að þjálfa mig af kappi,
eins og ég var alltaf vanur að
gera, þegar meiriháttar leið-
angrar voru í vændum. Ég fór
snemma á fætur á morgnana,
fyllti bakpokann minn af grjóti
og þrammaði upp og niður hæð
eina í nágrenninu. Ég hvorki
reykti né drakk og forðaðist öll
samkvæmi, sem ég hef þó yfir-