Úrval - 01.04.1956, Síða 54

52
ÚRVAL
annarri." Meðan ég var þarna
sá ég einu sinni ameríska kvik-
mynd. Mér fannst heimilin sem
ég sá á myndinni öll ofhlaðin
húsgögnum. Ég var orðin vön
indverskum húsbúnaði: blóma-
vasi með morgunfrúm, röndótt
motta á leirgólfi, kannski ekki
meira. Þetta kann að virðast
íhaldssemi, eins og maður unni
ekki fólkinu að fá bætt lífs-
kjör sín. Augljóst er, að tryggja
verður öllum nauðþurftir, en
þegar um er að ræða það sem
þar er fram yfir, veit ég ekki
nema menn hefðu gott af að
staldra við og hugsa ráð sitt.
Við heyjum þindarlaust kapp-
hlaup um þessi gæði, og þegar
eitt er fengið magnast löngun
í annað svo að aldrei verður
lát á kapphlaupinu. Lítið á
mæðurnar sem vinna utan heim-
ilis, sem ekki hafa neina hús-
hjálp og aldrei unna sér hvíld-
ar. Þarna eystra er fólkið meira
í samhljóm við umhverfi sitt,
umburðarlyndara gagnvart
meðbræðrum sínum. Kynslóð-
irnar lifa ekki hver út af fyrir
sig. Gamla fólkið eyðir ekki
elli sinni í einveru, hver í sínu
herbergi. Ekki þekkjast þar
heldur hin svonefndu „lykla-
börn,“ þ. e. börn sem flækjast
um úti með lykilinn að íbúð-
inni um hálsinn af því að enginn
er heima og íbúðin lokuð. Og þó
er algengt að mæður í Travan-
core vinni utan heimilis. Amm-
an eða annar ættingi eða ein-
hver kona úr sömu stétt er allt-
af nærri til að gæta barna þeirra
kvenna, sem vinna utan heim-
ilis. Indverskum börnum stend-
ur alltaf opinn konufaðmur.
Norskur læknir í Trivandr-
um sagði einu sinni við mig:
,,I Noregi kippa mæðurnar í
börnin sín. Hér er alltaf tekið
blíðlega í þau og nöldri þeirra
tekið með þolinmæði. Og aldrei
heyrir maður móðir segja við
dreng sem er að gráta: „Sýndu
nú, að þú sért karlmaður.“ Það
er líklega mæðraveldið sem þar
segir til sín. Það er ekki talið
neitt efttirsóknarvert að vera
karlmaður í Travancore!
Fyrir Signe Höjer var það
sérstaklega ánægjulegt að fá
tækifæri til að helga sig rit-
störfum meðan hún var eystra.
I Svíþjóð tóku ótal skyldustörf
allan tíma hennar. Hún var bæj-
arfulltrúi í 10 ár, formaður
félagsskapsins „Friður og
frelsi“, starfaði í félagssamtök-
um kvenna, stjórnaðigestkvæmu
heimili og ól upp fjögur börn.
Henni gafst því sjaldan tími
til ritstarfa eins og hugurinn
stóð til, fyrr en hún kom til
Indlands.
Og Axel Höjer leynir því ekki,
að enda þótt landslæknisstarf-
ið hafi verið ánægjulegt og veitt
honum mörg tækifæri til að
koma ýmsu góðu til leiðar, þá
hafi sér verið sérstök ánægja
að því að komast aftur í daglegt
samband við stúdenta eins og
þegar hann var dósent í Lundi.
Það er næstum eins og þegar