Úrval - 01.04.1956, Qupperneq 89

SÓUN Á SNILLIGÁFUM
87
að verða fyrir, áhrif sem ekki
ráða minna um mótun persónu-
leikans en þeir eiginleikar, sem
hann hefur tekið að erfð-
um.
Þér minntust á lesti. Ekki er
líklegt, að til séu sérstök
„dyggðakon“ eða „lastakon11,
enda þótt rannsóknir á eineggja
tvíburum virðist benda til, að
glæpahneigð sé að einhverju
leyti arfgeng. En ,,glæpur“ er
fyrirbrigði, sem er svo nátengt
ríkjandi þjóðfélagsástandi á
hverjum stað og hverjum tíma,
að fullyrða má, að maður sem
verður glæpamaður við tiltekn-
ar þjóðfélagsaðstæður, hefði
getað orðið heiðarlegur og nýt-
ur borgari við aðrar aðstæður.
P. B.: Þér hafið skrifað:
„Sérhver maður deilir með öll-
um öðrum mönnum meginhluta
verundar sinnar.“ Og einnig:
„Allir menn eru í eðli sínu sama
efnis.“ Á hinn bóginn hafið þér
einnig vitnað í og lagt áherzlu
á orð Max Stirners: „Enginn
líkist mér, hold mitt er ekki
þeirra hold, hugsanir mínar ekki
hugsanir þeirra". Annars stað-
ar látið þér í Ijós sama álit þeg-
ar þér segið, að jafnvel þótt
mannkynið eigi eftir að lifa
milljónir alda, muni tilviljunin
aldrei geta komið í kring ná-
kvæmlega eins tengingu litn-
inga, en það er einmitt þessi
tenging, sem gefur hverjum ein-
stakling sérkenni hans. Megum
við álykta af þessu, að aldrei
muni fæðast hér á jörð tveir
menn, sem eru nákvæmlega
eins?
Þér bendið einnig á, að í líf-
fræðilegu tilliti sé einstakling-
urinn svo samsamur sjálfum
sér, að holdpjötlu, sem tekin
er af einum manni, sé ekki hægt
að græða á annan mann þannig
að hún verði hluti af honum,
heldur deyi hún innan tíðar og
detti af. Hvernig skýrið þér
þetta undarlega fyrirbrigði. úr
því að við erum öll sama efnis?
Viljið þér skilgreina þessa hluti
vísindalega ?
J. R.: Við vitum ekki hve
marga erfðastofna maðurinn ber
í sér, þ. e. frumparta sem gegna
sérstöku hlutverki. En að öll-
um líkindum eru þeir geysi-
margir; nokkrir tugir þúsunda.
í hlutfalli við þennan mikla
f jölda hljóta því þeir erfðastofn-
ar, sem með afbrigðileik sínum
ráða sérkennum einstakling-
anna, að vera tiltölulega fáir —
ef til vill nokkur þúsund. Mun-
urinn á tveim einstaklingum,
sem teknir eru af handahófi úr
hópj. manna, er tilkominn fyrir
áhrif erfðastofna, sem skipta
tæpast meira en nokkrum tug-
um. Þeim eru því tugir þúsunda
erfiðastofna sameiginlegir. Við
getum því með fullum rétti sagt,
að hver svo sem munurinn er
á því, sem menn hafa hlotið í
arf, þá er hann ekki mikill í
samanburði við það sem er þeim
sameiginlegt.
Við megum ekki gleyma því,
að í mannkyninu eru nokkur