Úrval - 01.04.1956, Síða 98

96
ÚRVAL
strax fyrsta kvöldið í reykinga-
salnum og síðan hefðum við
rætt saman annað veifið með-
an við dvöldum í gistihúsinu.
Svo ólíklega gat jafnvel tek-
izt til, að við yrðum mestu
mátar og sú tilviljun hefði getað
haft mikla þýðingu fyrir okkur
báða. En hvað var það á móti
því að vera látinn afskiptalaus
og fá að vera í friði? Við kink-
uðum aðeins kolli þegar við hitt-
umst í matsalnum eða niðri á
ströndinni eða í útlánsbókasafn-
inu, þar sem ekki voru nema
fáein guinuð bindi. Annað fór
okkur ekki á milli. Hið gagn-
kvæma afskiptaleysi var í raun-
inni tengiliður milli okkar. Hefði
hann verið miklu eldri en ég,
hefði hann að sjálfsögðu borið
ábyrgðina á þögninni. En ég
held að aldursmunurinn hafi
ekki verið nema fimm eða sex
ár, og mér hefði af þeirri ástæðu
verið óhætt að „brjóta ísinn“,
eins og Englendingar kalla það,
án þess að gera mig sekan um
ókurteisi. Þess vegna gat hann
verið mér'jafn þakklátur og ég
honum. Og þegar þögnin var
að síðustu rofin, kvöldið fyrir
brottför mína, gerðist það alger-
lega reiðilaust. Hvorugum okk-
ar verður með réttu kennt um
• það.
*
Þetta var sunnudagskvöld.
Ég hafði farið í langa göngu-
ferð og kom seint til miðdegis-
verðar. Laider stóð upp frá
borði sínu í sama bili og ég
settist við mitt.. Þegar ég kom
fram í reykingasalinn, sá ég'
að hann var að lesa tímarits-
hefti sem ég hafði keypt dag-
inn áður. Ástandið var alvar-
legt. Hann hefði tæplega getað
rétt mér sex skildinga stein-
þegjandi, og ég hefði ekki getað
tekið við þeim án þess að segja
orð. Ástandið var alvarlegt. En.
við tókum þessu áfalli eins og'
menn. Hann baðst kurteislega
afsökunar með fáum orðum. Og
ég bað hann að halda áfram
að lesa tímaritið. Það var auð-
vitað tilgangslaust. Samkvæmt
viðteknum kurteisisreglum
neyddumst við til að halda.
áfram samtalinu. Við gerðum
það án þess að láta okkur
bregða. Til þess að hann liti.
ekki allt of alvarlegum augum
á. málið, flýtti ég mér að tjá
honum að ég myndi fara daginn
eftir. Ég er ekki frá því að hon-
um hafi þótt það leitt. Okkur
hafði komið ágætlega saman.
Það getur ekkert m'áð út minn-
inguna um það. Og jafnvel þó
að svona væri komið, virtist
fara vel á með okkur. Við töl-
uðum ekki aðeins um inflúenz-
una, sem hafði hrjáð okkur. Frá
inflúenzunni barst talið að áður-
nefndu tímariti og síðan fórum
við að ræða ritdeilu í dálkum
þess varðandi trú og þekkingu.
Ritdeilan var komin á fjórða
og síðasta stigið — ástralska
stigið. Enginn veit hvernig þess-
ar ritdeilur hefjast; þær byrja
alltaf skyndilega, líkt og þegar