Úrval - 01.04.1956, Blaðsíða 99

AÐ LESA 1 LÓFA
97
fólk þyrpist saman á götu. Það
lítur helzt út fyrir, að allur hinn
enskumælandi heimur verði ann-
að veifið gripinn brennandi á-
huga að láta í ljós álit sitt á
einhverju málefni — nafnhætti
sagna, venjum farfuglanna, trú
og þekkingu eða einhverju því-
líku. Og verði einhverju tímariti
það á að bera málið fram í
spurnarformi, er ekki að sökum
að spyrja. Ritinu berst ógrynni
bréfa hvaðanæva af Bretlands-
eyjum. Síðan fara Kanadamenn
af stað. Nokkrum vikum seinna
er röðin komin að enskumælandi
Indverjum. Og loks koma frænd-
ur okkar í Ástralíu til skjal-
anna. En þá er kominn slíkur
móður í heimamenn, að ritstjóra
tímaritsins er nóg boðið. Hann
sér sig tilneyddan að skera nið-
ur umræðurnar — „Umræðum
um mál þetta er hér með lokið.
Ritstj.“ — og botnar ekkert í
að hann skyldi hafa birt alla
þessa heimskulegu þvælu í rit-
inu.
Ég benti Laider á bréf frá
Ástralíumanni, sem vakti sér-
staka athygli mína. Bréfið var
undirritað ,,Melbournebúi“ og
var á þá leið, að allar umræður
um málið til þessa væru eins
og fálm í myrkri. Síðan sló
hann botninn í umræðurnar
með þeirri staðhæfingu, ,,að
þekking er trú, og trú þekk-
ing, meira fáum við ekki að
vita hér á jörðinni og meira
þurfum við ekki að vita“. Ég
benti Laider á, hve heilsusam-
legt það væri að lesa svona
marklausan vaðal, þegar maður
hefði legið í inflúenzu. Laider
var þeirrar skoðunar, að bréf-
ritarinn kynni að hafa rétt fyrir
sér að einhverju leyti. Ég hélt
því fram, að trú og þekking
væru tveir óskyldir hlutir og
þar sem heimspekin er ekki
mín sterka hlið tók ég dæmi
til þess að leiða samtalið inn
á svið þar sem ég var betur
heima.
„Tökum til dæmis lófalestur,"
sagði ég. ,,Ég get ekki að því
gert, að einhvernveginn trúi ég
nú á lófalestur.“
Laider hreyfði sig í stólnum.
„Trúið þér á listina að lesa
í lófa?
Éf hikaði.
„Já, í rauninni geri ég það,
en ég veit ekki hversvegna. Ég
gæti fært mörg rök að því að
lófalestur sé fjarstæða. Skyn-
semi mín viðurkennir ekki slíka
firru. Ekki þó svo að skilja, að
ekki sé neitt mark takandi á
útliti handarinnar — hún gefur
oft talsverðar upplýsingar um
lyndiseinkun persónunnar. En
að liðin og ókomin ævi mín sé
skráð í lófa mína —“ Ég yppti
öxlum.
„Yður geðjast ekki að þeirri
tilhugsun?” sagði Laider með
sinni mildu og dálítið hátíðlegu
rödd.
„Mér finnst hún fáránleg.“
„En samt trúið þér á lófa-
lestur?“