Úrval - 01.04.1956, Síða 104

102
ÚRVAL
konurnar óðar og uppvægar og
vildu láta mig „spá“ fyrir sér.
Ég sagði, að þetta væri tóm
vitleysa, ég væri búinn að
gleyma öllu, sem ég hefði lært
og neytti sem sagt allra bragða
til að sleppa. Enda fór svo, að
málið lognaðist út af. Auk þess
var það sannleikur, að ég var
hættur að lesa í lófa. Ég fofð-
aðist allt sem gat minnt mig
á það sem var skráð í mínar
eigin hendur. Ég varð því ekki
lítið gramur, þegar frú Elbourn
hóf máls á því í lestinni daginn
eftir, að ég mætti til með að
spá fyrir þeim. Dóttir hennar
og frú Blake tóku undir með
henni; þær drógu allar af sér
hanzkana, og ég varð að láta
undan.
Ég byrjaði á frú Elbourn. Ég
athugaði fyrst útlínur handanna
og lýsti helztu skapgerðarein-
kennum konunnar; allir hlust-
uðu með áfergju og ekkert rauf
þögnina nema tautið í eigin-
manninum og dótturinni þegar
þau samsinntu lýsingu minni.
Eftir nokkra stund bað ég um að
fá að líta í lófana og skýrði frá
nokkrum fleiri skapgerðarein-
kennum frú Elbourn, áður en
ég hóf að lýsa ævi hennar og
segja fyrir um ókomna timann.
Ég fór að reikna út hve gömul
frú Elbourn væri. Ég sá það
strax í lófum hennar að hún
hafði að minnsta kosti verið
tuttugu og fimm ára þegar hún
giftist. Dóttir hennar var nú
seytján ára. Ef dóttirin hafði
fæðzt ári eftir brúðkaupið, hve
gömul var móðirin þá? Fjöru-
tíu og þriggja ára. Hún var
að minnsta kosti fjörutiu og
þriggja ára gömul, veslings kon-
an.“
Laider leit á mig. „Þér furð-
ið yður á því að ég segi „ves-
lings konan“. Jú, ég hafði séð
margt þegar ég leit á lófann.
Lífslínan var kubbuð sundur.
Konan hlaut að deyja skyndi-
lega. Hvenær? Ekki löngu eftir
að hún væri orðin fjörutíu og
þriggja ára. Meðan ég var að
lýsa því, sem gerzt hafði á
æskuárum hennar, íhugaði ég
vandlega ógæfutáknið. Ég var
steinhissa á því að hún skyldi
vera enn á lífi. Dauða hennar
hlaut að bera að innan fárra
mánaða. Ég lét stöðugt dæluna
ganga. Ég hlýt að hafa staðið
mig sæmilega, því að Elbourn-
hjónin hrósuðu mér fyrir
frammistöðuna.
Ég var feginn að geta snúið
mér að öðrum höndum. Frú
Blake var mesti fjörkálfur og
hendur hennar voru sérkenni-
legar og lýstu vel skapgerð
hennar. Ég var dálítið glettinn
í lýsingu minni, og hélt áfram
í sama dúr, jafnvel eftir að hún
hafði sýnt mér lófana. Ég sá
sömu táknin hjá henni og ég
hafði séð í lófum frú Elbourn.
Þetta var eins og nákvæm eftir-
mynd. Örlagastund frú Blake
var ekki runnin upp — annars
hefði hún ekki verið þarna í
vagninum. En hún hefði átt að