Þingtíðindi Alþýðuflokksins - 29.11.1952, Qupperneq 36

Hér á landi hefir orðið mjög svipað uppi á teningn-
um. Alþýðuflokkurinn hefir í helztu atriðum átt sam-
leið með hinum lýðræðisflokkunum. Að vísu veit flokk-
urinn það vel, að andstæðingar hans geta ekki notið til
fulls sama trúnaðar og trausts og hans eigin flokks-
menn, og þörf er á að fylgjast með gagnrýnum augum
öllum athöfnum og málameðferðum. Og það verður að
sjálfsögðu gert. En þó benda allar líkur til þess, að
hvað sem verður um ríkisstjórn, þá haldist í höfuð-
atriðum samstaða með lýðræðisflokkunum í utanríkis-
málum. Þar er um svo mikilsverð verkefni að ræða,
er að verulegu leyti gætu ráðið örlögum þjóðarinnar,
að það er alls ekki sæmandi að draga þau vandasömu
mál niður á svið krits og deilna, og allra sízt að gera
leik að því að nota þau til smámunalegrar keppni í
ávinningsskyni um atkvæðafylgi.
A sama tíma og utanríkismálin hafa þjappað lýð-
ræðisflokkunum saman til úrlausna, hefir það orðið
hér eins og allsstaðar annarstaðar, að kommúnistar
eru berir að því, að fylgja í einu og öllu í algerðri
blindni, hinni óvægnu utanríkisstefnu og útþenslu-
áformum Sovjet Rússlands. Og þar eru línurnar skýr-
astar og djúpið auðsæilegast og óbrúanlegt, á milli
kommúnista annarsvegar og heilbrigðra lýðræðisflokka
hinsvegar. Það er og mun svo áfram verða.
I skýrslu minni til síðasa flokksþings skýrði ég frá
afstöðu Alþýðuflokksins til Atlantshafsbandalagsins,
og sé ég enga ástæðu til þess að fara nánar inn á það
mál. En rökrétt afleiðing af varnarbandalagi vestrænna
þjóða, eru hinar margþættu ráðstafanir, er síðan hafa
verið gerðar til þess að geta varizt árásum, frá austri,
ef til þeirra kæmi, og þó öllu heldur til þess að reyna
34