Úrval - 01.05.1965, Síða 15

ÁRÍÐ, SEM Éfí VANN STRÍÐIÐ fíEGN ...
13
trúboði, heldur blaðamaður, sem
finur hjá sér köllun til að skýra
frá sjálfum sér.
Það er elcki auðvelt að hætta.
Viðbrögðin hjá mér máttu jafnvel
kallast ofsaleg, jjví í nokkra daga
hafði ég meira að segja hita. Ég
varð uppstökkur, pirraður og
ruddalegur. Einu sinni hellti ég
mér yfir minn bezta vin. Og þetta
voru ekki aðeins fyrstadags ein-
kenni. Þau stóðu svo vikum skipti,
og vottar kannski fyrir þeim enn.
Dýpt þessara einkenna og við-
vörun þeirra, og sú barátta, sem
maðurinn verður að heyja til þess
að yfirvinna sígaretturnar, hafa
komið mér til að álita, að það sem
sígaretturnar gera hjartanu og lung-
unum, sé ekki það versta sem þær
gera manninum, heldur hitt, hversu
þær gera manninn háðan nautn-
inni. Sú staðreynd, að geðheill,
skynsamur og ábyrgur fullorðinn
maður þarf á öllu sínu viti og vilja
þreki að halda til að losna úr hel-
greipum þeirra, sýnir hve fast þær
halda. Einn vina minna hefur sagt
mér, að einu sinni, þegar ég var
tiltölulega nýhættur, hafi hann
hringt og spurt, hvað ég væri að
gera. „Ég er að reykja ekki,“ svar-
aði ég, og hver veit nema sá dagur
komi, að það verði viðurkennd
dægradvöl.
Ég held ekki, að sígarettureyking-
ar hafi sömu áhrif á alla, né heldur
að allir bregðist eins við, er þeir
hætta að reykja. í raun og veru
er ég þeirrar skoðunar, að versti
gallinn á öllum upplýsingum um,
hvernig á að hætta að reykja, sé
sá, að i þeim er gengið út frá því,
að reynsla allra sé eins. Það er til
dæmis gömul plata, að eftir fimm
daga án sígarettna „sértu kominn
yfir það.“ Þessi getur verið raunin
með þá, sem litið reykja, en fyrir
þá, sem í rauninni eru tóbaksþræl-
ar, er þessi fimm daga saga eins
nærri því að vera þvæla og mögu-
legt er.
Að hætta smám saman eða allt
í einu. Ég hætti allt í einu, eftir
margra mánaða umhugsun og fram-
kvæmdaleysi. Eins og þúsund aðr-
ir, vissi ég í hjarta minu að ég ætti
að hætta, og svo, dag nokkurn —
eða réttara sagt klukkan sjö að
kvöldi — gerði ég það. Ég tók eng-
ar pillur eða fór á sjúkrahús né
heldur leitaði ég aðstoðar stjörnu-
fræðinga. En þessi stund, þegar
ég púaði út síðustu sígarettuna,
reyndist mér heillastund.
Ég lifði al' fram að háttatíma, og
þegar ég vaknaði morguninn eftir,
sag'ði ég við sjálfan mig, að ég hefði
þegar eitt reyklaust dægur að baki,
og ég þyrfti ekki að þrauka lengur
en til sjö, svo það yrði heill sólar-
hringur. Einhvern veginn tókst
mér að þreyja af kvöldið og fór
eins snemma í rúmið og ég gat, og
þegar ég vaknaði morguninn eftir,
sagði ég við sjálfan mig: ■—- Einn
og hálfur sólarhringur—-36 klukku-
tímar! Þessi hringur, þar sem allt
snerist um þann tíma, er klukkan
var sjö, lítur ef til vill út fyrir að
vera barnalegur og heimskulegur,
en ég býst við, að allir þeir, sem
eru að venja sig af reyknum, gripi
dauðahaldi i hækju á borð við
þessa.
I upphafi taldi ég í klukkustund-