Úrval - 01.05.1965, Blaðsíða 17

15
ÁRItí, SEAI ÉG VANN STRÍÐIÐ GEGN .. .
fcr á golfvöllinn, en sníkir svo
linnulaust hjá félögum sínum. Þann-
ig endist pakkinn honum heilan
dag.
Átakanlegast er það þó með kon-
una, sem var gestur okkar: — Nei,
ég ætla ekki að hætta að reykja
sígarettur (hóst hóst). Þær eru
(lióst hóst) eina ánægja mín í lif-
inu (lióst lióst, hóst).
Ein hliðprverkun afvönunar er
barnaleg löngun til að segja öll-
um að maður sé hættur; það er
varla að maður geti haldið aftur af
sér með það. Ég get meira að segja
alls ekki losnað undan þvi að hugsa
um árið 1964 sem „árið, þegar ég
liætti að reykja.“ Og í mínum huga
er einn minnisstæðasti dagur þess
árs apríldagurinn, þegar ég var
beðinn að gleyma nú ekki að kaupa
sígarettur — við verðum að hafa
sígarettur handa gestinum okkar,
hvort sem þú reyltir eða ekki!
í meira en aldarþriðjung hafði
ég keypt sigarettur, venjulega án
mevitaðrar hugsunar; aðeins ncfnt
nafn tegundar minnar, sem breytt-
ist yfirleitt á tveggja ára fresti.
Að þessu sinni stóð ég við af-
greiðsluborðið og horfði á hinar
ýmsu tegundir, eins og ég væri að
því kominn að taka einhverja mik-
ilsverða ákvörðun. Að lokum valdi
ég tegund, fór með hana heim og
setti hana fyrir gestina.
Síðar á árinu tókum við að láta
sígarettur liggja stöðugt frammi.
Meira að segja i gagnsæju boxi á
borðinu i setustofunni. Sígaretturn-
ar sjást vel og ég rek augun i þær
oft á dag. Venjulega tek ég ekki
eftir þeim. Samt opna þær endrum
og eins fyrir minningaflóð — ekki
fyrir minningar um reykgleðina,
heldur um þjáningar þess tíma,
þegar ég var að rífa mig úr greip-
um þeirra.
Leo Slezak var ekki aðeins góður söngvari, heldur hinn mesti háð-
fugl og prakkari, sem hafði mjög gaman af að leika á fólk. Þegar
sópransöngkona ein sagði eitt sinn við hann, að hún kæmi ekki oftar
fram með honum opinberlega, ef hann hætti ekki að koma henni til
að hlæja í miðri sýningu, þá sagðist Slezak geta gert hana alveg magn-
lausa af hlátri án þess að koma fram í sömu óperu og hún.
Skömmu síðar söng hún aðalhlutverkið 1 Salomé. Söngvarinn, sem
lék Jóhannes skírara, var mjög ímyndunarveikur og hræddur við
sjúkdóma og sýkingu. Áður en hann kom fram á sviðið, hafði hann
jafnan baðmullarhnoðra I eyrunum og nösunum til þess að forðast
sýkingu og tók þá ekki úr fyrr en á síðasta augnabliki. Allt gekk nú
vel, þangað til að því atriði kom, þegar Salomé krefst þess af Heródesi
að fá höfuð Jóhannesar skírara. Þegar komið var með það inn á fati,
voru risastórir baðmullarhnoðrar í eyrum þess og nösum. Og svo fór,
að það var ekki aðeins sópransöngkonan, sem fór að skellihlæja, heldur
allir söngvararnir og kórinn. Og þau hlógu svo æðislega, að það varð
að draga tjaldið niður. George Oppenheimer