Úrval - 01.05.1965, Qupperneq 22

20
ekki bitinn. Þá sá hann, að það
blæddi úr neðri kjálka bjarndýrs-
ins, þar sem kúlan hlaut að hafa
hitt það. Björninn hvæsti og
rumdi hroðalega. Janken hrópaði
til piltsins, að hann skyldi hleypa
af, en drengurinn þorði • ekki að
hætta á það af ótta við að hitta
Janken. Nú náði björninn taki neð-
ar á mótstöðumanni sínum og sleit
um leið belti hans, sem féll til
jarðar ásamt hnífnum, sem við
það var festur. Þetta hafði alveg
óvænt áhrif á björninn. Hann sneri
sér frá mótstöðumanni sinum og
vildi halda leiðar sinnar. Nú herti
pilturinn loks upp liugann og
hleypti af. Björninn hneig til jarð-
ar, en reis strax á fætur aftur, og
sneri sér ofsareiður að skyttunni,
sem reyndi að komast á bak við
tré. Á sama augnabliki stökk Jan-
ken að birninum til þess að koma
höggi á hann með öxinni. Björn-
inn lamdi hann bylmingsliögg,
svo að hann datt aftur fyrir sig
og skall til jarðar, og síðan hvarf
björninn eitthvað út i myrkrið.
Zetterberg, sem hefur safnað
saman frásögnum af „liöggbjörn-
um“ og framferði þeirra, átti síð-
ar viðræður við unga Lappadreng-
inn, sem var þá orðinn 76 ára land-
nemi í Ammarnas, og fékk hann
hjá honum staðfest öll smáatriði
þessa furðulega atburðar, sem
þekktur varð á sínum tíma um alla
Norður-Svíþjóð. Hann dregur þá
ályktun af atburði þessum, að
„höggbirnir" beiti jafnvel ekki
ofsakröftum sínum, þótt þeir séu
í hættu staddir gagnvart mönnum,
enda þótt þeir geri slíkt, þegar
ÚBVAL
dýr eiga í hlut, er þeir skoða sem
réttmæt fórnardýr sin.
í samanburði við þetta er frá-
sögn ein af grasbirni nokkrum
mjög hjartnæm, en björn þessi
dvaldi í sama héraði. Eina fæða
lians var jurtir og smádýr, og það
kom aldrei fyrir, að liann réðist
gegn húsdýrunum, sem voru á beit
í skóginum. Hann sló bara einu
sinni kú eina utan undir, sem gerð-
ist allt of nærgöngul við liann.
Hann. gerði að vísu börnin oft og
tíðum óttaslegin með forvitni sinni,
en samt vék hann óttalaus og góð-
lyndur úr vegi fyrir öllum mönn-
um, sem á vegi hans urðu. Hann
hafði þegar dvalið í héraði þessu
í átta ár. Menn þar Um slóðir höfðu
vanizt nærveru hans i svo ríkum
mæli, að engum datt i liug að skjóta
hann, þótt fullt leyfi væri til slíks.
En þá kom þangað ókunnur veiði
maður, kom auga á hann og lagði
þennan góðlynda einbúa að velli
vegna verðlaunanna, sem hann gat
vænzt fyrir afrek þetta. Og hann
skaut björninn þar sem hann lá
sofandi í brekku i allra augsýn.
Karldýrið hefur lítilfjörlegu hlut-
verki að gegna í fjölskyldulífinu.
Hann hefur ekki hinn minnsta á-
luiga á kvendýrinu nema rétt á
meðan á fengitímanum stendur,
og hann hefur alls engan áhuga á
afkvæmum sínum. Birnan er þvi
i mjög slæmri aðstöðu, þegar ein-
hver hætta ógnar fjölskyldunni,
meðan húnarnir eru enn litlir og
hjálparvana. Það hefur lcomið fyrir
við slíkar aðstæður, að lnin hefur
bitið húnana til bana. En séu hún-
arnir orðnir svo stálpaðir, að þeir