Úrval - 01.05.1965, Qupperneq 104

102
ÚRVAL
var kallað Herópifí. Hjálpræðis-
„hermaíSur" beygði ekki kné til
bænahalds, liann gerði „kné-
æfingu“. Þegar hrópað var: „Hefj-
ið skotliríð, var það inerki um
hressilegt „Hallelúja!“ Með því að
himinninn var lokatakmarkið, þá
„dóu“ Hjálpræðishermennirnir
ekki. þeim „hlotnaðist dýrðin“
Sumir hinna frelsuðu nefndu
sjálfa sig „liðsforingja" Booths eða
„höfuðsmenn," og einn ákafur
fylgismaður hans útnefndi Bottli
fil „hershöfðingja“.
Félagsskapnum var 'samt enn
stjórnað nf 34 manna ráði, mjög
óþjált og óhernaðarlegt skipulag,
sem ónýtti alla sterka stjórn. „Ef
ráð hefðu jiekkzt á dögum Mósesar,
hefðu hörn ísraels aldrei komizt
yfir Rauðahafið þrumaði Booth.
Hið sivaxandi hernaðarsnið hrós-
aði fullum sigri árið 1878. Á hinni
árlegu ráðstefnu, sem nú nefndist
Herráðstefna, lagði Trúboðið nið-
ur stjórnarráðsskipulagið og fékk
Booth einum öll völd í hendur, og
gerði hann þannig að hershöfð-
ingja jafnt á borði sem í orði.
Brátt vöktu aðferðir Hersins
almennt umtal. Booth var eini pre-
dikarinn, sem útbýtti fregnmiðum
svohljóðandi: „Komið, ölvaðir eða
algáðir." Vissulega voru margr af
fyrstu fylgsmönnum Booths fyrr-
verandi drykkjumenn, og starf hans
fyrir þá var forhoði hinna áhrifa-
ríku aðferða, sem siðar voru endur-
bættar af félagsskapnum A.A.
(Alcoholies Anonymous)'
Hitinn og innileikinn í ræðum
hans og hin markvissa myndaauðgi,
sem rak smiðshöggið á hoðskap
hans, vrtist gagntaka fólkið. „Lítið
á þennan mann, sem rekur niður
fljótið,“ sagði hann hvasst, „hann
rekur niður fljótið og Niagarafoss-
inn er framundan. Hann er kominn
út í strauminn. . . . straumröstin
hefur hrifið bátinn. .. . hann rekur,
rekur — guð minn! — hann er kom-
inn fram af fossbrúninni. .. . og
hann snerti aldrei árarnar! Þannig
fer fyrir þeim, sem eru fordæmdir;
þeir halda áfram; þeir mega ekki
vera að neinu; þeir hugsa ekki;
þeir lita ekki við frelsuninni -
og þeir eru glataðir."
Þegar honum hrást innblásturinn,
fann hann aðrar leiðir til að ná
eyrum fjöldans. Eitt sinn í örvænt-
ingu sinni yfir kaldlyndi áheyr-
endanna, kallaði hann til sín gaml-
an tartaragötusala, sem hann ný-
lega hafði snúið. Þegar maðurinn
hóf sinn einfalda vitnisburð, hik-
andi og stamandi, féll óeðlileg
kyrrð yfir samkomuna, og Booth
var ekki lengi að draga Iærdóm
af því
Hann sagði við Bramwell á eftir:
„Ég ætti víst að brenna öllum þess-
um ræðum mínum og læra af tart-
aranum.“
Upphaflega var það takmark
Booths, að beina áhangendum sín-
um til kirknanna. En hann komst
að raun um að fæstir þeirra vildu
fara þangað. Fátæklingarnir litu á
hina gömlu steinhelgidóma, eins og
St. Paulskirkju og Westminster
Abbey, sem algera séreign hinna
efnuðu. Margur kirkjuvörðurinn
leit þá kirkjugesti hornauga, sem
ekki mættu í sunnudagafötum, en að-
eins einn af hverjum 30 á samkom-