Úrval - 01.11.1965, Síða 13

FÓSTUREYÐING
11
leigubíl og ók heim. í fyrsta sinn
á síðustu tveim vikum fann ég til
dásamlegrar andlegrar værðar, sat
og mókti fram yfir miðdegisverðinn,
lét börnunum eftir að þvo upp mat-
arílátin, og stakk mér svo í bólið
og svaf í tólf klukkustundir. Að-
gerðin og eftirköstin reyndust ná-
kvæmlega eins og læknirinn hafði
lýst þeim. í svo sem fimm mínútur
fann ég til „óþæginda“ sem voru
mjög svipuð og kollhríðar. Innan
tíu mínútna var þessi sársauki horf-
inn, og á næstu fjórum til fimm
dögum fann ég aðeins til mildrá
stingja, eins og oft fylgja eðlilegum
tíðablæðingum. Blæðing var sára-
lítil.
Að þessu loknu hef ég komizt að
þessum niðurstöðum:
1) Þar sem fimm konur af mín-
um takmarkaða kunningjahóp
þekktu fimm starfandi fóstureyð-
ingamenn í aðeins fárra mílna fjar-
lægð hvern frá öðrum, þá undrar
mig ef tala fóstureyðinga nálgast
ekki tölu lifandi fæddra í Banda-
ríkjunum.
2) Fjórir af þeim fimm fóstur-
eyðingamönnum, sem mér var vís-
að á, höfðu fullkomin læknarétt-
indi. Er þetta óvenjulegt, eða eru
tröllásögurnar um að allar fóstur-
eyðingar séu framkvæmdar í sóða-
legu umhverfi af óhæfum mönnum,
sem noti bandprjóna, tómar ýkjur?
3) Aðgerðin á mér, að minnsta
kosti, var að því er ég gat bezt séð,
framkvæmd af ótrúlegri leikni,
hraða og æfðum handtökum, með
dauðhreinsuðum áhöldum, sem
ætluð voru til þessara nota. Kinsey-
stofnuninni er velkomið að bæta
minni reynslu við þær niðurstöður
sínar, að enda þótt þeir hafi aðeins
haft tækifæri til að ræða við fáa
fóstureyðingamenn, hafi þeir orðið
að dást að leikni þeirra og þeirri
mannúð og skilningi, sem þeir sýndu
sjúklingum sínum.
Ég er sannfærð um að reynsla
mín er ekkert einsdæmi. Þær hljóta
að skipta hundruðum um allt land-
ið, sem eins og ég af raunsæjum og
vel yfirveguðum ástæðum leggja á
sig sama daglega kvíðann, sömu leit-
ina að einhverjum til að framkvæma
aðgerðina og að útvega nægilega
fjárhæð til að geta bundið enda á
þungun, sem kemur þeim illa.
Sum ríki leggja ekki eins mikla
áherzlu á, að þvinga fram lög gegn
fóstureyðingum. Hin lága tala dóm-
felldra fóstureyðingarmanna í öllu
landinu, bendir ef til vill ekki að-
eins til þess, að erfitt sé að fá vitni
gegn þeim, heldur einnig til þess,
að yfirvöldin viðurkenni raunveru-
lega þörf slíkra aðgerða. Kinsey-
mennirnir segja líka í bók sinni:
Það kemur í ljós af gögnum okkar,
að stór hundraðshluti kvenna, sem
ólögleg fóstureyðing hefur verið
gerð hjá, fullyrtu að það hefði verið
bezta lausnin á aðkallandi vanda-
máli þeirra. Þessi víðtæki mismunur
á ytri menningu vorri, eins og hún
lýsir sér í lögum vorum og opin-
berum yfirlýsingum og duldri
menningu vorri, eins og hún lýsir
sér í raunverulegum hugsunum og
gerðum fólksins, á jafnt við um
fóstureyðingar og flestar tegundir
kynf erðishegðunar. “
Er sá tími að nálgast, að við get-