Úrval - 01.11.1965, Qupperneq 18

16
ÚRVAL
Brátt náðum við til dómkirkjunn-
ar. Hún var opin, og hringjarinn
tók á móti okkur sem frelsandi
englum. Það var rökkur inni í dóm-
kirkjunni, hljóðlátt rökkur, er virt-
ist þrungið einhverri undarlegri
uppljómun. Hinar dýrmætu kirkju-
rúður höfðu verið teknar úr glugg-
unum og þeim komið fyrir á örugg-
um stað, en að öðru leyti virtist
hinn forni helgidómur vera ósnort-
inn. Hringjarinn vildi sýna okkur
alla kirkjuna, en slíkt hefði tekið
nokkra klukkutíma, og því sögðumst
við ætla að koma aftur síðdegis.
Rannsóknarför okkar virtist nú á
vissan hátt vera á enda, og nú tók-
um við að hugsa um aðra hluti, sem
ekki höfðu sama listagildi, þ.e.a.s.
hádegismatinn okkar.
„Við skulum reyna að finna bezta
gistihúsið í borginni,“ sagði Lee.
„Hvort sem um er að ræða stríð
eða ekki, þá getur gott gistihús
venjulega boðið upp á eitthvað æti-
legt.“
Eigandi gistihússins var miðaldra
kona, sem var augsýnilega stolt af
matnum, sem hún hafði upp á að
bjóða. Og hún bauð okkur innilega
velkomna. Hún leitaði fyrir sér í
skáp einum og dró þaðan fram
flösku af skozku whisky, sem hún
hafði falið þar fyrir Þjóðverjunum
og ákveðið að deila með þeim, sem
fyrstir kæmu til borgarinnar sem
frelsandi englar. Og nú fengum við
þann bezta hádegismat, sem við
höfðum fengið mánuðum saman, ný
egg, salat og pylsur. En þegar hóf-
ið stóð sem hæst, kom Frakki einn
æðandi inn til okkar móður og más-
andi. „Ameríkanarnir", stundi hann
upp næstum snöktandi, „ætla að
fara að skjóta á dómkirkjuna!“
Við stukkum út um lága glugg-
ann til þess að komast sem fyrst
að jepapnum okkar. Stórt torg, sem
er aðeins nokkrum hundruð metr-
um frá dómkirkjunni, var næstum
troðfullt af einkennilega þöglum
Frökkum. Þeir stóðu í mátulegri
fjarlægð frá því, sem augu þeirra
beindust að, þrem vígvélum, er
líktust helzt skriðdrekum. Þær voru
búnar stórum byssum, sem notaðar
voru til þess að skjóta á skotmörk,
er væru í lítilli fjarlægð. Og byssu-
hlaupunum var nú beint að turnum
dómkirkjunnar.
Við skyldum ekkert í þessu og
tróðumst í gegnum mannþyrping-
una, þangað til við komumst að ung-
um liðsforingja úr 1. vélaherfylkinu,
en hann stjórnaði vígvélum þessum.
Náfölur Frakki var að tala til hans
á mjög ofsafenginn hátt. Hann var
klæddur einkennisbúningi majórs.
(Síðar komumst við að því, að hann
var liðsforingi í varaliðinu, en hafði
bara íarið í einkennisbúning sinn
til þess að halda upp á þennan merk-
isdag.) Það var augsýnilegt, að
Frakkinn skildi ekki orð í ensku
og Ameríkumaðurinn ekki heldur
orð í frönsku.
Ég spurði liðsforingjann, hvað
væri að. Hann benti á dómkirkjuna
og sagði: „Þjóðverjarnir hljóta að
hafa skilið eftir einhverja stórskota-
liðsnjósnara þarna uppi í turnun-
um. Við ætlum að skjóta þá niður.“
Hvernig vissi hann, að þýzkir stór-
skotaliðsnjósnarar leyndust í kirkj-
unni?
„Þeir hljóta að vera þar,“ sagði