Úrval - 01.11.1965, Síða 19

DAGINN, SEM VIÐ BJÖRGUÐUM...
17
hann. „Heyrirðu kannske ekki kúl-
urnar falla? Það merkir, að njósn-
arar liggi einhversstaðar í leyni og
leiðbeini þeim. Og þessir turnar
eru auðvitað prýðilegt aðsetur til
slíkrar starfsemi."
Franski majórinn greip nú ákafur
fram í fyrir okkur: „Talar einhver
ykkar frönsku? „Ég svaraði sem satt
var, en þó af mikilli hæversku,
að það gerði ég. „Un peu,“ sagði ég.
„Dálítið."
„Segið honum þá í guðanna bæn-
um, að sem hermaður geri ég mér
góða grein fyrir því og skilji, hvers
vegna Ameríkumennirnir eru tor-
tryggnir, hvað kirkjuturnana snert-
ir. Við skipulögðum litla varðsveit,
sem hefur haft vakandi auga með
kirkjunni síðustu 3 dagana. Ég get
fullvissað ykkur um, að það er eng-
inn Þjóðverji í kirkjunni, og því
er engin ástæða til þess að skjóta á
hana.“
Ég þýddi allt þetta fyrir liðsfor-
ingjann. Þetta hafði engin áhrif á
hann. „O, ég treysti honum ekki!“
sagði hann bara með fyrirlitningu í
röddinni.
Franski majorinn skildi að vísu
ekki orðin, en hann þurfti ekki að
efast um afstöðu liðsforingjans. Nú
sneri majorinn sér að okkur og
sagði bænarrómi: „En, messieurs,
þið hljótið að sjá, að hér er ekki
um skothríð að ræða, sem styðst
við nákvæma miðun, er byggist á
áreiðanlegum upplýsingum! “
Liðsforinginn sneri nú baki við
okkur og gaf mönnum sínum skip-
un um að hlaða byssurnar og miða
á turnana. Hin áhyggjufulla mann-
þyrping gaf frá sér lága stunu, er
var þrungin hryllingi, og franski
majorinn sagði við mig örvænting-
arrómi: „Segið honum, að ég fari
bara fram á 20 mínútna frest, bara
20 mínútur, til þess að fara með
lítilli sveit manna upp í kirkjuturn-
ana og sanna, að þar séu engir Þjóð-
verjar. Hann getur sent nokkra af
mönnum sínum með mér.“
Þessi bón virtist sanngjörn, en
þegar ég hafði þýtt orð hans, sneri
liðsforinginn sér að okkur stríðs-
fréttariturunum og sagði: „Hvern
andskotann eruð þið að skipta ykkur
af þessu? Þið eruð bara óbreyttir
borgarar. Ykkur kemur það ekkert
við, hvað ég geri!“
Hann hafði algerlega rétt fyrir
sér. Við höfðum aðeins fengið liðs-
foringjatign að nafninu til, svo að
við gætum fylgzt með framsókn
herjanna, en þessu fylgdi ekkert
hernaðarlegt vald, þótt við bærum
liðsforingjabúninga. En okkur fannst
þetta samt ekki rétti tíminn til þess
að hugsa um slík formsatriði. Ég
sagði honum, að við ætluðum að láta
okkur koma það við að þessu sinni.
Ég minnti hann á hin skýru fyrir-
mæli Eisenhowers við slíkar aðstæð-
ur, en þau mæltu svo fyrir, að hann
mætti ekki skjóta á dómkirkjuna,
nema hann væri viss um, að óvin-
irnir notuðu hana hernaðarlega okk-
ar málstað til tjóns.
Og svo bætti ég við: „Og enn eru
engar sannanir fyrir því, að óvin-
irnir hafi nokkur not af henni, held-
ur bendir allt til þess, að þeir hafi
það ekki. Jafnvel þótt þér treystið
ekki á orð þessa Frakka, ættuð þér
að vita, að hér er ekki um að ræða
skothríð, sem byggist á nákvæmri,