Úrval - 01.11.1965, Qupperneq 38

30
ÚRVAL
sem höfðu verið áhorfendur að þess-
um atburði, að bera Bougrat lækni
inn í kofa, þar sem hann hafði konu
til að elda meiri súpu.
„Við snúum okkur aftur að hin-
um dánu,“ sagði presturinn. „Hið
eina sem við getum gert, er að senda
hina dánu út á sjóinn, og vona að
með því móti getum við bægt frá
okkur þessari plágu, sem er að drepa
fólkið."
Ung Zrapakona, að hálfu Indíáni
og að hálfu Spánverji, bar súpuskál
að vörum læknisins. Hann saup fá-
eina sopa, staulaðist því næst á fæt-
ur og bað konuna að styðja sig, en
hún skildi ekki frönskuna. Hann gaf
henni til kynna með bendingum,
hvað hún ætti að gera og hún hjálp-
aði honum að halda þaðan, þar sem
nú var kominn rigningarsuddi.
„Faðir Sellés,“ hrópaði Bougrat
læknir. „Faðir Sellés!“
Presturinn varð að hjálpa mönn-
unum að stjaka einu líkinu út í sjó-
inn, og að því lo^nu gekk hann til
læknisins.
„Faðir Sellés, komið með mér
til eins af hinum sjúku, svo að ég
geti sjálfur séð einkennin, ef til vill
er eitthvað, sem við getum gert.“
„Verið þér kyrr í kofanum, son-
ur minn, ég skal koma með einn
sjúklinginn til yðar,“ mælti prest-
urinn.
Læknirinn kraup á kné hjá veikri
stúlku og rannsakaði hana. Með
aðstoð prestsins spurði hann hana
síðan um einkennin og hvar hún
fyndi til. Að því búnu settist hann
niður með djúpa hrukku á enninu.
Bougrat læknir var 38 ára að
aldri og hafði nálægt 16 ára reynzlu
sem starfandi læknir í Marseilles.
Hann hafði lagt stund á hitabeltis-
sjúkdóma snemma á starfsferli sín-
um, er hann hafði í hyggju að fara
til Indóchina, sem fastráðinn læknir
hjá stjórninni. Hann gat þá ekki vit-
að, að hann mörgum árum síðar
mundi sitja í gauðrifnum fanga-
búningi, sem skinhoraður stroku-
fangi, innan um deyjandi fólk, og
að þekking hans mundi verða því
til bjargar.
Hann spurði prestinn um jurtir,
sem vaxa á þessum slóðum, og sagði
honum hvaða laufi og plöntum
hann þyrfti á að halda. Margt af
því, sem óx á þessum heittempraða
skaga óx einnig í Indóchina, og
það var fátt, sem Bougrat læknir
vissi ekki um það, hvernig hann
ætti að brugga sín eigin lyf gegn
sjúkdómum í hitabeltinu og í heit-
tempruðu loftslagi.
Það voru ekki liðnar margar
klukkustundir, þegar sendimenn
komu aftur með þær jurtir, rætur
blöð og trjáberki, sem hann óskaði
eftir. Þrífættur pottur var settur
yfir skíðlogandi eld, og Bougrat
læknir leit eftir að hrært væri í því,
sem hann lét í pottinn.
„Og nú,“ sagði hann við prestinn,
„skuluð þér gefa sjúklingunum
þetta að drekka. Heilan líter á fjögra
klukkustunda fresti. Ég mun þurfa
miklu meira af jurtum, berki og
blöðum.
Ný von seytlaði um æðar fólksins
á Zrapa. Það fór inn í frumskóginn
og kleif um holt og hæðir og sneri
aftur með hráefnið, sem Baugrat
læknir þarfnaðist. Fleiri pottar voru
útvegaðir, fleiri eldar kveiktir, þar