Úrval - 01.11.1965, Qupperneq 50

48
ÚRVAI
uðið upp fyrir yfirborðið og teygaði
að mér loftið sem óður væri.
Ég vissi að hákarlinn kæmi á
eftir mér til þess að sækja mig. Uggi
straukst við sundfitjar mínar og svo
snertu hné min skyndilega hrjúfan
skrápinn. Ég greip utan um hann
með báðum örmum og vafði hand-
leggjum og fótleggjum utan um ó-
freskjuna og vonaði, að þannig tæk-
ist mér að komast undan kjafti
hennar. Og einhvern veginn tókst
mér að svelgja í mig loft einu sinni
enn.
Svo héldum við niður á við, djúpt
niður. Ég dróst eftir klettunum á
botninum. Nú hristi skepnan mig
ofsalega til. Ég neytti ýtrustu krafta
til þess að ýta mér frá henni. Ég
varð að komast upp á yfirborðið
aftur.
Enn á ný tókst mér að anda að
mér lofti. En sjórinn umhverfis mig
var allur rauður af blóði —blóði
mínu. Hákarlinn kom upp á yfir-
borðið nokkrum fetum frá mér og
velti sér á hliðina. Andstyggilegur
skrokkur hans var eins og stór trjá-
bolur, ryðlitaður með risavöxnum
eyruggum. Risavaxinn, keilumynd-
aður hausinn var kunnuglegur. Þetta
var hvíti hákarlinn. Þetta var sjálf-
ur hvíti dauðinn!
Hann tók að synda hægt í áttina
til mín. Ólýsanleg skelfing gagntók
mig allan. Hún magnaðist af þeirri
vissu, að þessi hryllilega ófreskja,
væri alger ofjarl minn. Ég var einn
míns liðs í átthögum ófreskjunnar.
Hér var það hákarlinn, sem ákvað
leikreglurnar. Ég var ekki lengur
vátryggingarsölumaður í Adelaide.
Ég var bara einhver iðandi matar-
biti, eitthvað, sem hákarlinn mundi
gleyma, jafnvel áður en hann væri
búinn að melta það.
Ég vissi, að hákarlinn mundi ráð-
ast á mig að nýju og ég mundi deyja
kvalafullum dauða, þegar að því
kæmi. Ég gat aðeins beðið. Ég bað
stuttrar bænar fyrir Kay og ó-
fædda barninu okkar.
Svo sá ég mér til mikillar furða,
að skepnan sveigði til hliðar, ein-
mitt rétt áður en hún náði til mín,
og ávalur bakugginn, sem teygði
sig upp fyrir yfirborðið, breytti um
stefnu og sveigði burt frá mér. Svo
fór fiskiflothylkið mitt á harða-
sprett eftir yfirborðinu.
Línan, sem hafði verið slök, tók
nú að toga í beltið mitt, er stríkkaði
á henni. Hún togaði mig fram á við
og niður fyrir yfirborðið enn einu
sinni. Rétt áður en hákarlinn komst
að mér, hafði hann glefsað í flot-
hylkið í stað mín og hafði flækt
sig í línunni. Ég reyndi að losa af
mér blýbeltið, sem línan var fest
við, en handleggirnir vildu ekki
hlýða fyrirskipunum mínum. Nú
þutum við áfram með miklum hraða.
Hákarlinn var þegar búinn að teyma
mig 30 eða 40 feta vegalengd neðan-
sjávar. Vinstri hönd mín fálmaði
enn máttlítil við öryggislásinn á
beltinu. Vissulega á það ekki fyrir
mér að liggja að drukkna núnal
Þessari hugsun skaut sem leiftri upp
í huga mér. Og síðan gerðist krafta-
verkið loksins: línan slitnaði skyndi-
lega, og nú var ég frjáls að nýju.
Mér er sagt, að þegar höfði mínu
skaut upp úr yfirborðinu, hafi ég
æpt eitt orð í sífellu og ekkert ann-
að: „Hákarl! Hákarl!“ það