Úrval - 01.11.1965, Síða 59

LESBÍANS
57
sexual) konur, sem dvelja á geð-
sjúkrahúsum eða eru undir geð-
læknismeðferð, heldur um hinar
venjulegu, og að öðru leyti eðli-
legu en kynvilltu konur (lesbians).
Þær konur, sem hafa sitt starf,
sína vini, ef til vill eiginmann og
fjölskyldu og eru ranuverulega að
engu leyti frábrugðnar öðrum kon-
um, nema á þessu eina sviði, svo að
jafnvel þeirra nánustu er ókunn-
ugt um þessa tilhneigingu þeirra.
Ég ætla að segja frá minni eigin
reynslu, vina minna og kunningja.
í fyrsta lagi, hvað er kynvillt
kona? Samkvæmt minni skýrgrein-
ingu er það „kona, sem aðeins get-
ur náð djúlægu tilfinningasambandi
við aðrar konur.“ Það þarf ekki að
koma algerlega í veg fyrir líkam-
legt, félagslegt eða vináttusamband
við karlmenn. Bæði í ræðu og riti
heyrist oft, að kynvilltar konur
„hræðist karlmenn11 eða „hræðist
kynferðismálin". Slíkt á sér engan
stað. Margar kynvilltar konur eru,
eða hafa verið giftar, og enn fleiri
hafa verið í tygjum við karlmenn.
Hvernig má slíkt vera, fyrst það eru
þeirra eigin kynsystur, sem vekja
hjá þeim tilfinningahitann? Svarið
verður: utanaðkomandi áhrif og
þrýstingur. Þrýstingur frá fjölskyld-
um þeirra, samfélaginu, skilnings-
sljóum biðlum og hinni látlausu
einm anakennd. „Ég vissi, að ég var
svona,“ segja þær stundum, „en ég
hélt að ég mundi breytast í hjóna-
bandinu." Eða„ ég vissi það ekki.“
Ein kona sagði blátt áfram: „Ég
var gift í sex ár. Við vorum nokk-
urn veginn hamingjusöm, en þá
kynntist ég konu. Og þá var eins og
ég vaknaði af værum svefni.“
Hvernig getur það átt sér stað,
að kona komist á giftingaraldur,
án þess að hafa gert sér grein fyrir
að hún sé kynvillt? í landi eins og
okkar (Bretlandi), þar sem litið er
á vanþekkingu í kynferðismálum og
hreinlífi sem dyggðir hjá stúlkum,
er það ekkert furðulegt. Feðurnir
kunna að verða órólegir, ef synir
þeirra eru ekki farnir að líta á stúlk-
urnar á sextán og seytján ára aldri,
en það eru allar líkur til að báðum
foreldrunum sé það mikill léttir,
ef dætur þeirra sýna engin merki
þess að þær gefi hinu kyninu auga.
Svo hlálegt sem það er, þá eru það
sjálfir foreldrarnir, sem segja: „Guði
sé lof, að við höfum engar slíkar á-
hyggjur af henni dóttur okkar“,
sem líklegastir væru til að bregð-
ast grimmúðuglega við gagnvart
henni, ef þeir kæmust að því, að
hún væri haldin kynvillu.
En margar kynvilltar konur vita
þegar á unga aldri, hvernig þeim
er farið, án þess þó, ef til vill, að
gera sér grein fyrir þýðingu þess,
fyrr en miklu síðar. Sem barn var
ég mjög drengjaleg, og var mér allt-
af meðvitandi um einhvern óljósan
„mismun“, allt frá fimm ára aldri.
Og á síðustu unglingsárum mín-
um var ég hálft í hvoru að búast við
að verða fvrr eða síðar ástfangin af
pilti.
En það var nú síður en svo. Ég
varð ástfangin af öðrum konum,
aldrei karlmönnum. Ég skildi að
karlmenn eru mjög mikilsverðir í
félagslegu tilliti, og af ráðnum hug
reyndi ég að ná tangarhaldi á þess-
um sigurtáknum. Stundum tókst