Úrval - 01.11.1965, Side 81

KELTNESKI ÞJÓÐFLOKKURINN
79
Þeir voru hávaxnir og var því
gjarnt að líta niður á Rómverjana,
sem voru fremur riðvaxnir; þeim
lá djúpt rómur og hann lét illa í
eyrum Miðjarðarhafsbúanna. í inn-
byrðis viðræðum voru þeir kjarn-
yrtir og myrkir í máli, raupsamir
og hvassyrtir í garð annarra. Líkt
og karlmennirnir voru keltneskar
konur hávaxnar, hugrakkar og
fríðar sýnum; en innbyrðis kynferð-
ismök hermannanna ollu nokkurri
hj ónabandsvanrækslu.
Hinar köflóttu buxur Keltanna
vöktu athygli hinna buxnalausu
Grikkja og Rómverja, og sömuleið-
is hinir áberandi litir, sem skreyttu
skyrtur þeirra og skikkjur, og voru
bæði litaðir og ísaumaðir. Sérkenni-
legasti skrautgripur þeirra var
hálsspennan (torc), undinn háls-
hringur, oft úr gulli, sem ágæt ein-
tök hafa oft fundizt af í Bretlandi
og Evrópu, og sem oft sjást á högg-
myndum. Algengasta gerð þeirra
var hol málmpípa með vönduðum
skrauthnúð á endanum, sem náðu
næstum því, en þó ekki alveg sam-
an. Ágætustu og fegurstu eintökin
hafa fundizt í gröfum kvenna frá
5. og 4. öld fyrir Krist, en hermenn
báru þá í bardögum, og helgimyndir
af ættflokkaguðum báru slíka hringi
um hálsinn. Gullarmbönd og fingur-
gull voru algengir skartgripir; og á
nælum til að halda saman skikkj-
um eru sýnd stílfærð manns- og
fuglsandlit, gerð úr látúni.
Sumar hinna greinabeztu frá-
sagna af Keltum eru samkvæmt
lýsingum sjónarvotta af bardögum,
sem hið vaxandi rómverska veldi
háði við nágranna sína í norðri,
eða er það taldi nauðsynlegt að reka
af höndum sér innrásir ósiðmenntra
þjóða. Árið 225 f. Kr. nálgaðist 70000
manan her, að því er talið var, sjálfa
Rómaborg yfir Etrúríu, en var
stöðvaður og sigraður við Telamon.
Hermenn þeirra ættflokka, sem um
það leyti voru setztir að á norðan-
verðri Ítalíu, klæddust buxum og
léttum skikkjum, en málaliðar, sem
höfðu verið sóttir norðan yfir Alpa-
fjöllin, og fóru í broddi fylkingar
í fremstu víglínu, báru aðeins arm-
bönd og hálshringa, hvorttveggja
úr skíru gulli. Polybius getur þess
til, að Gaesatharnir, eða nöktu her-
mennirnir, hafi afklæðzt fötum sín-
um til þess að þau yrði þeim ekki
til trafala í kjarrinu, sem þeir höfðu
tekið sér stöðu í. Til allrar óham-
ingju varð hið ágæta og ógnvekjandi
útlit fremstu víglínunnar þeim til
lítils hagnaðar, því að þegar hinir
þaulæfðu rómversku kesjumenn
gengu fram til að kasta kesjum
sínum, reyndist Keltunum í bak-
sveitunum nokkur vörn í buxum
sínum og skikkjum, en framsveit-
unum „reyndist nekt þeirra til
tjóns og því hávaxnari sem þeir
voru, því meiri líkur voru til þess,
að skotvopnin hæfðu í mark.“ En
jafnvel hinir hyggnari Keltar frá
Norður-Ítalíu voru engir jafnokar
rómversku hersveitanna; sverðum
þeirra hætti til að bogna í höggi, og
þar sem þau voru ónothæf, þar til
þau höfðu verið rétt með því að
stíga á þau, veitti Rómverjum óhjá-
kvæmilega betur í návígi. Að lok-
um tvístraði riddaralið keltnesku
reiðmönnunum og brytjaði niður
fótgönguliðið.