Úrval - 01.11.1965, Qupperneq 98

96
ÚRVAL
Feiminn, ungur maður skrifaði
eitt sinn dálkahöfundi, sem veitti
ráðleggingar i ástamálum í „bréfa-
kassa“ sinum í dagbl,aði nokkru.
Bréfið hljóðaði svo: „1 gærkvöldi
bauð ég ungri stúlku í kvöldmat, leik-
hús, næturklúbb og síðan í tuttugu
mílna ferð í leigubíl heim til hennar.
Finnst yður, að ég hefði átt að bjóða
henni góða nótt með kossi?"
Svar hins hæðna dálkahöfundar
hljóðaði svo: „Auðvitað ekki, maður!
Mér finnst þér hafa verið búinn að
gera nóg fyrir hana og meira en
það!“
-—☆
Ræður prestsins stóðu alltaf yfir
í nákvæmiega 22 mínútur. E'n svo ó-
heppilega vildi til einn sunnudaginn,
að ræðan stóð yfir í hvorki meira né
minna en 45 mínútur. Eftir guðsþjón-
ustuna spurði konan hans hann að
því furðu lostin, hvað hefði farið
úr skorðum.
„Æ, þetta var bara óheppni," sagði
presturinn þungur á brúnina. „Sko,
leynivopnið mitt er hóstapilla, sem
ég sting undir tunguna, rétt áður en
ég byrja á ræðunni. Hún bráðnar
alltaf á nákvæmlega 22 mínútum.
Og þá veit ég, að kominn er tími til
að hætta. En i morgun var ég búinn
að tala í meira en 40 mínútur, áður
en ég gerði mér grein fyrir því, að
hóstapillan mín var óvart buxnatala
i þetta skiptið."
Móðir ein fékk unglingsstúlku til
þess að sitja hjá tveim litlum strák-
um eina kvöldstund. Þegar hún kom
heim, spurði hún barnfóstruna: ,,Og
hvernig líður strákunum?"
„Þeir hringdu aldrei," svaraði barn-
fóstran fremur döpur á svip.
Sonur minn spurði áttræða móður
mína, hvort hún vildi ekki koma með
okkur niður á baðströnd. „Mikið væri
það gaman,“ svaraði hún, „en það er
bara gat á öðru hnénu á baðfötun-
um mínum.“
Lloyd Graff
—☆
Náungi einn, sem þjáðist enn af
afleiðingunum af næturdrykkjunni,
staulaðist inn í uppáhalds bjórstofuna
sina daginn eftir. „Tvær aspiríntöfl-
ur,“ sagði hann við þjóninn, „og
skelltu ekki lokinu fast á dósina, þeg-
ar þú lokar henni aftur."
„Mér þykir leitt, að ég skuli koma
svona seint," sagði unga stúlkan, „en
maðurinn, sem elti mig, gekk svo
skrambi hægt.“
—☆
Þetta var fyrsta kvöld Denise sem
barnfóstra í ígripum. Allt gekk vel
að undanskilinni einni, litils háttar
yfirsjón. Denise gaf móður sinni eftir-
afrandi skýrslu, þegar hún kom heim
seint um kvöldið: „Frúin sýndi mér,
hvar sjónvarpið var, hvar ég gæti
fundið kókið og kartöfluspænina og
jafnvel súkkulaði. En það var ekki
fyrr en ég heyrði einhvern vera að
gráta, að ég gerði mér grein fyrir
því, að hún hafði gleymt að segja
mér, hvar ég gæti fundið barnið."