Úrval - 01.11.1965, Síða 104

102
enginn var jafnoki hans. Nokkrum
dögum fyrir Krossfestinguna sendu
Farísearnir og Heródesarsinnarnir
hcp gáfuðustu lærisveina sinna á
fund Jesú til þess að leggja enn
eina gildru fyrir hann. Þeir hófu
mál sitt með skjalli og fagurgala;
þeir hugsuðu sem svo, að hann væri
maður utan af landsbyggðinni og
myndi því ekki standast þeim snún-
ing.
„Meistari," sögðu þeir, „vér vit-
um að þú ert sannorður og kennir
guðs veg í sannleika og hirðir eigi
um neinn, því að ekki fer þú að
mannvirðingum. Seg oss nú, hvað
virðist þér? Leyfist að gjalda keis-
aranum skatt eða ekki?“
Þetta var viðsjál spurning og
hún var kænlega orðuð. Ef hann
segði að það væri ekki rétt að
gjalda keisaranum skatt, þá yrði
hann þegar handtekinn fyrir upp-
reisnaráróður gegn hinum róm-
versku yfirvöldum. Ef hann hins-
vegar teldi skattheimtuna leyfilega,
mundi hann glata trausti fólksins,
því að það hataði Rómverjana og
reyndi að svíkja skattinn, þegar
það sá sér færi.
„Sýnið mér skattpeninginn," sagði
Jesús. Einn af áheyrendum dró
pening upp úr pyngju sinni og rétti
honum. Jesús hélt peningnum á
loft, svo að allir gætu séð hann.
„Hvers mynd og yfirskrift er
þetta?“ spurði hann.
Það fór að fara um andstæðing-
ana, því að þeir sáu fram á ósig-
ur sinn. En þeir komust ekki hjá að
svara.
„Keisarans," sögðu þeir.
Þá sagði Jesús: „Gjaldið keisaran-
ÚRVAL
um það, sem keisarans er, og guði
það, sem guðs er.“
Enn einu sinni höfðu lærðustu
menn borgarinnar farið halloka fyrir
honum og enn einu sinni hafði múg-
urinn hlegið að óförum þeirra. Guð-
spjöllin lýsa ósigri þeirra með þess-
um orðum: „Og þá furðaði stórlega
á honum . . Og enginn þorði fram-
ar að leggja spurningar fyrir hann.“
Þeir, sem höfðu lagt gildrurnar,
höfðu sjálfir lent í þeim, og þeim
voru þrotnar allar röksemdir, nema
ein — ofbeldið. Þeir gátu ekki sigr-
að hann í rökræðum, en þeir gátu
neglt hann á kross — og það gerðu
þeir.
En tíminn var ekki kominn —
ekki fyrr en hann hafði lokið ætl-
unarverki sínu og þjálfað læri-
sveinana, svo að þeir gætu haldið
starfinu áfram.
Jesús lifði heilbrigðu lífi og hann
var öðrum heilsugjafi hvar sem
hann fór. Hugsanir hans voru djarf-
ari og guðdómlegri en hugsanir
nokkurs annars manns og hann
klæddi þær í búning einfaldra og
fagurra orða. En hann mettaði líka
svanga, hughreysti fátæka, læknaði
lamaða og gaf blindum sýn. Stúlku-
barn, sem læknarnir höfðu talið
dáið, rís upp og brosir til hans,
þegar hann tekur í hönd þess. „Og
fregnin um þetta barst út um allt
það hérað,“ segir í guðspjallinu,
og það var engin furða.
Skýringuna á áhrifavaldi „prédik-
unar“ hans er að finna í þessari
setningu: „Þetta allt talaði Jesús
í dæmisögum við mannfjöldann, og
dæmisögulaust talaði hann ekkert