Úrval - 01.11.1965, Qupperneq 105

MAÐURINN, SEM ENGINN ÞEKKIR
103
til þeirra.“ Hann þekkti lögmál
mannlegrar hugsunar og því sagði
hann fólkinu sögur og lét sögurnar
flytja boðskapinn.
Hann hefði getað sagt eins og aðr-
ir kennimenn: „Þér eigið að taka
tillit til samferðamanna yðar í líf-
inu. Hafi einhver orðið fyrir óláni
eða sé nauðstaddur, eigið þér að
rétta honum hjálparhönd sem þér
getið.“
En orð hans hljóðuðu ekki þann-
ig, heldur dró hann upp þessa á-
hrifamiklu mynd: „Maður nokkur
ferðaðist frá Jerúsalem niður til
Jeríkó, og hann féll í hendur ræn-
ingjum, sem flettu hann klæðum og
börðu hann og fóru síðan burt og
létu hann eftir hálfdauðan. . . . “
og allur heimurinn þekkir framhald
sögunnar. Dæmisagan um miskunn-
sama Samverjann þjappar heim-
speki kristindómsins saman í örfá-
ar, ógleymanlegar setningar. Venju-
leg ræða hefði gleymzt fljótt, en
dæmisagan mun lifa eilíflega.
Það hafa verið beðnar margar
bænir, innilegar og hátíðlegar, en
eina bænin, sem Jesús hrósaði var
borin fram af fátækum tollheimtu-
manni, sem hrópaði: „Drottinn,
vertu mér syndugum líknsamur.“
Bænin, sem hann kenndi lærisvein-
um sínum er ekki lengri en svo, að
það er hægt að skrifa hana á póst-
kort. Þó sagði hann að hún fæli
allt það í sér, sem mennirnir þyrftu
að segja við guð.
Hann talaði dásamlega einfalt
mál og það er varla til sú setning í
boðskap hans, sem hvert barn get-
ur ekki skilið. Allar líkingar hans
voru teknar úr daglega lífinu: „Sáð-
maður gekk út að sá“; Maður nokk-
ur átti tvo sonu“; „Maður nokkur
byggði hús sitt á sandi“; „Líkt er
himnaríki markaðstorgi.“
Jesús notaði fá lýsingarorð og
engin löng. Bænin „Faðir vor“ er
einkennandi fyrir einfaldleikann í
framsetningu hans. Hvert orð er
uppljómað af einlægni. Það var
viðhorf Jesú til mannanna og líf
hans meðal þeirra, sem gaf orðum
hans töframáttinn. Það sem hann
var og það sem hann sagði, var
eitt og hið sama.
Kenning sú, sem Jesús boðaði
heiminum, var ekki auðug að nýj-
um hugmyndum, en hafði þó ger-
breytingu í för með sér. „Guð er fað-
ir yðar,“ sagði hann. Þessi boð-
skapur er kjarni kenninga hans
og birtist í mörgum dæmisögunum,
svo sem sögunni af hinum góða
hirði og sögunni af glataða synin-
um og hinum skulduga þjóni. Sög-
urnar voru margar, en boðskapur-
inn hinn sami, og þar sem sögurnar
voru ógleymanlegar, lifði boðskap-
urinn.
Eitt sinn komu lærisveinarnir
Jakob og Jóhannes til Jesú og
spurðu hann um fyrirætlanir hans
og hvaða sess hann ætlaði þeim,
þegar hann hefði sigrað. Þeir voru
sem sé að forvitnast um, hvaða
metorð mundu falla þeim í skaut.
Jesús svaraði: „Ef einhver vill verða
fremstur, þá sé hann síðastur allra
og þjónn allra.“
Þetta var óneitanlega snjallt svar,
en er það ekki í mótsögn við veru-
leika mannlífsins? Hvernig má það
verða, að sá sem kappkostar að
vera bezti þjónninn geti öðlazt æðstu