Úrval - 01.11.1965, Blaðsíða 108

106
URVAl
menn lifa lífinu kvíðnir og áhyggju-
fullir og hljóta að lokum legstað
í nafnlausri gröf; aðeins einstaka
óeigingjörn sál gleymir sjálfri sér
og hreppir ódauðleikann." Þetta er
fögur hugsun og vel orðuð — en
Jesús er hinn raunverulegi höfund-
ur hennar.
Jesús talaði um konungsríki sitt
og þó dó hann á krossi.
í hverju er það þá fólgið, sem við
köllum afrek eða árangur?
„Hans var freistað á allan hátt
eins og vor,“ segir í Hebreabréfinu.
Við höfum oft lesið þetta, en aldrei
trúað því. En nú skulum við gera
ráð fyrir að þetta sé sannleikur,
því að það er forsenda þess að bar-
átta hans sé „á allan hátt“ hliðstæð
okkar baráttu. Samkvæmt því hef-
ur hann ekki vitað hvert leiðin
mundi liggja, þegar hann lagði frá
sér trésmíðaverkfærin og kvaddi
bernskuheimilið. En eftir að Jó-
hannes hafði skírt hann og hann
hafði barizt við freistingar og efa-
semdir í eyðimörkinni í fjörutíu
daga, vann hann skjótan og óvæntan
sigur. Hann rak víxlarana út úr
musterinu og fólkið fagnaði honum.
Þegar hann hélt aftur norður í
heimabyggð sína, þyrptist fólk að
til þess að hlýða á hann og fréttir
af lækningum hans bárust á undan
'honum hvar sem hann fór. Köllun
hans var nú orðin ótvíræð. Hann
ætlaði sér að endurvekja sjálfsvirð-
ingu þjóðarinnar, afnema kreddu-
trú og boða fólkinu nýja, dýrðlega
kenningu um að guð væri faðir allra
og allir menn væru bræður.
Næstu tvö eða þrjú misserin gekk
allt að óskum. Jesús naut síaukins
álits og afrek hans voru á hvers
manns vörum. En kenning hans var
hættuleg hagsmunum nokkurra
manna í Jerúsalem, og svo fór að
lokum, að hann átti aðeins tveggja
kosta völ: að fallast á málamiðl-
un eða berjast til sigurs.
Dag nokkurn sigldi hann yfir
Galíleuvatn á litlum bát til þess
að sleppa frá mannfjöldanum, sem
umkringdi hann, en fólkið hrað-
aði sér fyrir vatnsendann og beið
hans í fjörunni. Margir höfðu sleg-
izt í hópinn á leiðinni, svo að nú
voru áheyrendur orðnir rúmlega
fimm þúsund talsins. Jesús var
þreyttur og þarfnaðist hvíldar, en
hann kenndi í brjósti um fólkið og
hélt áfram að boða því fagnaðar-
erindið allt til kvölds. Þá komu
lærisveinarnir og sögðu, að hann
skyldi láta fólkið fara frá sér, svo
að það gæti fengið sér mat í þorp-
unum í nágrenninu, en Jesús vildi
ekki senda það frá sér fastandi:
Gefið þér því mat!“ sagði hann.
Lærisveinarnir horfðu undrandi á
hann, því að þeir höfðu ekki mat til
að metta slíkan mannfjölda. Jesús
lét fólkið setjast niður og sagði
lærisveinunum að safna saman
þeim matvælum, sem þeir gætu
fundið. Lærisveinarnir gerðu sem
þeim var boðið. Þeir skiptu fólkinu
í fimmtíu manna hópa og færðu
Jesús þann mat, sem hafði áskotnazt,
en sumir áheyrendanna höfðu verið
hyggnir og haft með sér ofurlítið
nesti. Jesús leit upp til himins, bless-
aði fæðuna og skipti henni aftur á
milli fólksins — „og allir neyttu og
urðu mettir.“