Úrval - 01.02.1968, Qupperneq 36

34
ÚRVAL
ég 'skaut mér út úr ílugvélinni, og
ég yrði fær um að synda. A8 vísu
var það ólíklegt, að mér tækist að
synda þessar 640 mílur til Kalifor-
níu, en samt ætti mér kannske að
takast að blása upp og klöngrast
síðan upp í fallega, litla, eins manns
björgunarflekann, sem var festur
tryggilega við flugmannsbúninginn
minn.
Skýin, sem svifu yfir sjónum,
virtust nú æða upp eftir til mín, og
ég man, að ég hugsaði sem svo: „Æ,
bara það tæki svolítið lengri tíma
að falia.“ Svo varð ég skyndilega
umvafinn hvítum hjúp, sem líktist
þoku, og á næsta augnabliki skall
ég í sjóinn eins og poki, troðfullur
af kúlulegum. Ég leysti fóta- og
bringuólarnar á fallhlífarbeltinu, og
losnaði strax við fallhlífarsnúrurn-
ar. Fallhlífin barst síðan burt á öld-
unum. Ég tók flekann úr hylkinu
og blés hann upp. Svo klöngraðist
ég upp á flekann.
Næstu mínúturnar velti ég því
fyrir mér, hvernig nú var í raun og
veru komið fyrir mér. Öidumar
voru 10—12 feta háar. Þær steypt-
ust ekki fram yfir sig og brotnuðu,
heldur hreyfðust í bylgjuhreyfingu
upp og niður, upp og niður. Him-
inninn var alþakinn skýjum, og
náðu skýin allt niður í 300 feta hæð
yfir hinum órólegu öldum. Og þetta
var alveg eins og í kvikmynd með
Humphrey Bogart í aðalhlutverk-
inu, því að örlitlar loftbólur stigu
í sífellu. upp á yfirborðið frá litlu
gati á hægri hlið flekans.
„Þetta hlýtur að vera vitleysa,"
hugsaði ég. En samt bjóst ég hálft
í hvoru við því að sjá torfu af há-
körlum á næsta augnabliki. Ég
hætti að einblína niður í sjóinn og
brá fingurgómi yfir gatið. Sem
snöggvast varð mér hugsað til sög-
unnar um hollenzka drenginn og
gatið á sjóvarnargarðinum.
Ég athugaði björgunarútbúnað
minn vandlega. Ég hafði hlaðna
skammbyssu, flautu, þrjú reykblys,
þrjú hylki með lit í, 2 lítra af vatni
og plastpakka með neyðarútbúnaði
í. Hann var ekki stærri en venju-
legur vindlingapakki. í honum var
færi, önglar, sökkur og leiðbeining-
ar prentaðar á vatnsþétt efni. —
„Agætt! Ég kasta bara færinu í sjó-
inn og dreg eitthvert lostæti upp úr
hafdjúpunum. Kvöldmatur fyrir
einn og það meira að segja við borð
skipstjórans."
En þess í stað varð ég sjóveikur.
Svo hvolfdi flekanum, og ég varð
að snúa honum og klöngrast síðan
upp í hann aftur. Það virtist sem
ég mundi eiga langa nótt fyrir
höndum.
Það mundi örugglega reyn-
ast erfitt fyrir bensínflutningaflug-
vélarnar að komast niður fyrir
skýjabakkann til þess að leita að
mér. Og' þar var varla um nokkurt
skyggni að ræða, jafnvel þótt þeim
tækist það. Og þær gátu ekki lent
í sjónum, jafnvel þótt flugmönnun-
um í þeim tækist að koma auga á
mig fyrir eitthvert kraftaverk. —
Jafnvel sjóflugvélar þær, sem ætl-
aðar eru til björgunar flugmanna,
sem hrapað hafa í hafið, gætu ekki
lent á svona ókyrrum sjó. Eina von-
in var sú, að flugmennirnir í ein-
hverri bensínflutningaflugvélinni
kæmu auga á mig og köstuðu til