Úrval - 01.02.1968, Síða 75

PARADÍSARMISSIR VERKALÝÐSINS
73
hefur ekki þróazt smám saman
stig af stigi. Það hefur verið búið til
og því hleypt af stokkunum af
ásettu ráði á vorum tímum.
Sovétríkin mynduðu þá fyrstu
ríkisstjórn, sem sögur fara af, að
hafi álitið það algera frumnauðsyn,
að ríkisvaldið mótaði hugsunar-
hátt heimaþjóðarinnar og útbreiddi
einnig slíkan hugsunarhátt erlend-
is, enda hefur sovézka ríkisvaldiö
rekið mestu áróðursvél, sem um
getur í sögu mannkynsins. Ósigr-
arnir frá í gær eru umskapaðir og
þeim breytt í sigra dagsins í dag,
orðum og hugtökum er snúið við að
vild. Plaggið, sem gefið var út til
minningar um hálfrar aldar af-
mæli kommúnismans, er fyrirtaks
dæmi um slíkt snöggsoðið (instant)
goðsagnakerfi.
Það leikur enginn vafi á því, að
nóvembermánuður ársins 1917 er
ein örlagaríkustu tímamót í sögu
mannkynsins. Það er varla hægt
að gera of mikið úr áhrifum af
valdatöku bolsévíka á gervallt
mannkyn. Og hin ófrávíkjanlega
viðleitni valdhafanna í Kreml til
þess að útbreiða kommúnismann
um gervallan heim, að gera heim-
inn kommúniskan, hefur verið og
er enn eitt sterkasta aflið, sem
mótað hefur og mótar enn 20. öld-
ina. En hvað liggur að baki mælsku-
listar kommúnista? Hefur hann
unnið sigur? Er það satt, að
„sovézkir borgarar beri ekki í
brjósti neinn ótta gagnvart fátækt-
inni?“ Leiðir „hin vísindalega
kenning marx-leninismans“ til
„raunverulegs lýðræðis, friðar og'
frelsis“? Hverjar eru í rauninni
staðreyndirnar að baki hinna
sovézku goðsagna?
Nú er tími til kominn til að veita
skýr og ákveðin svör við þessum
spurningum.
„ÉG HRÆKI Á RÚSSLAND!“
I hálfa öld hafa nú atburðir þeir,
er gerðust aðfaranótt 7. nóvember
árið 1917, verið skilgreindir sem
bylting. Þetta er hrikaleg lygi. Þeir
Lenin, Trotsky og hinir boisévísku
félagar þeirra gerðu gagnbyltingu
(,,putseh“). í rauninni kollvörpuðu
þeir fyrsta lýðræðislega þjóðfélag-
inu í sögu Rússlands, þ.e. stjórn
lands, sem þá var „frjálsasta land
heimsins", svo að viðhöfð séu orð
Lenins sjálfs. Þetta gerðist eftir að
raunveruleg bylting alþýðunnar
hafði steypt keisarastjórninni af
stóli í marz árið 1917 og komið á
laggirnar bráðabirgðastjórn undir
forystu Alexanders Kerenskys.
Bolsévíkarnir frelsuðu ekki fólk-
ið. Það var fólkið, sem frelsaði þá
úr útlegðinni, sem þeir voru
í. Lenin frétti um fall keisarans við
lestur dagblaða í Sviss. Hann kom
til Petrograd (Pétursborgar, nú
Leningrad), sem þá var höfuðborg
Rússlands, ásamt 30 lærisveinum
sínum þ. 16. apríl. Trotsky, sem
hafði dvalið í New York, kom svo
í maí. En aðrir, þar á meðal Stalin,
komu frá ýmsum útlaganýlendum
innan rússneska keisaradæmisins.
Þeir voru fulltrúar hinna minnstu
af hinum fjölmörgu róttæku hreyf-
ingum, sem ólguðu þá innan Rúss-
lands. Þeir höfðu ekki gert neina
ákveðna áætlun, en voru samt
ákveðnir í að grípa stjórnartaum-