Úrval - 01.12.1968, Blaðsíða 39

HINN RÉTTI ROBINSON CRUSOE
37
gefið köttunum geitakjöt og hænt
þá að sér svo að þeir komu til hans
í stórhópum, og sátu allt í kringum
kofana eins og söfnuður. Að þessu
þótti honum svo gaman, að hann fór
að kenna hinum gáfuðustu af kettl-
ingunum að dansa.
Á þessu tímabili hafði Selkirk
fátt sér til matar nema kjöt af geit-
um, en af höglum og púðri hafði
hann nóg. Ekki tókst honum að ná
í skjaldbökur og fisk, en af humr-
um var þar gnægð — humrum,
sem engar klær höfðu. Og enn í dag
eru humrar þessir aðalfæða íbú-
anna þarna. Hann fann þarna líka
næpur, hreðkur, kál og pétursselju,
sem landnemar höfðu reynt að
rækta þar fyrir nokkrum áratugum.
Geitur hændi hann að sér til að
mjólka þær. Fötin hans urðu brátt
slitin í tötra, og gerði hann sér
þá klæðnað úr geitaskinnum, sem
hann spýtti fyrst, og seymi gerði
hann úr mjóum þvengjum. Þann-
ig útbjó hann sér brók, kufl og
húfu, og var þetta klæðnaður hans
á næstu árum.
SKIP, SEM FÓRU HJÁ
Púðurbirgðir Selkirks þrutu
brátt, en hann æfðist þá svo í
hlaupum, að honum varð leikur að
hlaupa geit uppi, einnig varð hann
fimur að klifra. Þannig náði hann
í rúmlega 500 geitur á því tímabili,
sem hann dvaldist á eynni. Rogers
skipstjóri segir frá því að Selkirk
hafi náð í nokkrar geitur handa
skipshöfn hans með því að hlaupa
þær uppi og skipshundurinn hafði
ekkert haft við honum. Einu sinni
bar það til er hann hafði náð í
geithafur á tæpri klettasnös, að
hann missti fótanna og hrapaði með
hafurinn í fanginu. Hann rotaðist
í fallinu og lá meðvitundarlaus í
sólarhring, en þá raknaði hann úr
rotinu og gat komizt heim í kofa
sinn þótt hann væri illa kram'nn
og marinn. En hann hafði gert ráð-
stafanir fyrirfram ef eitthvað þessu
líkt skyldi koma fyrir, og tamið fá-
einar geitur. Hafði hann mjólkina
úr þeim sér til viðurværis meðan
hann var að ná sér, en það tók ekki
nema tíu daga. (Defoe lætur Robin-
son Crusoe hafa hina sömu fyrir-
hyggju).
Tvisvar bar skip þarna að landi
áður en skip Rogers kom, og voru
bæði spænsk herskip, og gengu
menn af þeim á land. Selkirk gaf
sig til kynna áður en honum tækist
að ganga úr skugga um að ekki
væri óvinum að mæta, og lá við
sjálft að það kostaði hann lífið.
Ekki höfðu þeir fyrr komið auga á
mann þennan, klæddan geitarstök-
um, en þeir skutu á hann og átti
hann fótum fjör að launa. Tókst
honum að klifra upp í tré, þar sem
hann faldist, en þeir misstu hans.
„Varðturn Selkirks“ kallast
hvilft milli tveggja hárra tinda.
Leiðin þangað upp er brött og
geigvænleg og fer það enginn á
skemmri tíma en tveimur klukku-
tímum. Farið er upp einstigi, þröng
gljúfur, sem vaxin eru heitra landa
gróðri.
Þegar upp er komið, blasir við
vítt útsýni í norður, austur og suð-
austur, og sér yfir Kyrrahafið allt
að sjóndeildarhring. Hér sat hann
mánuð eftir mánuð, þessi fangi á