Úrval - 01.12.1968, Blaðsíða 114

112
ÚRVAL
ings uppskurðinum, sem var nú al-
veg á næstu grösum. Hjartasérfræð-
ingarnir og aðstoðarfólk þeirra
beið nú tilbúið eftir heppilegum
hjartagjafa.
Prófessor Barnard gerði sér grein
fyrir því, að það var tíminn, sem
var þýðingarmesti þáttur aðgerð-
arinnar, ef ég ætti að hafa allgóða
batamöguleika. Matarlist mín hafði
hraðminnkað og var nú næstum
horfin. Venjuleg þyngd mín var
158 pund, en nú var hún komin
niður í 140 pund. Ég kvaldist af
stöðugum, ofsalegum þorsta, en
samt fékk ég ekki nema um 4 glös
af vatni og öðrum vökvum á dag til
þess að hlífa hjarta mínu sem
mest, en það átti þegar mjög erf-
itt með að dæla blóðinu í gegnum
blóðrásarkerfið.
En svo þegar mér leið sem verst,
teygði hinn langi armur tilviljun-
arinnar sig til mín, allt frá Groote
Schuur-sjúkrahúsinu þvert yfir suð-
urúthverfi Höfðaborgar til Fish
Hoekstrandar, um 20 mílum í burtu
við Falskaflóa.
Þetta var á nýjársdaginn árið
1968, en það er opinber hátíðisdag-
ur í Suður-Afríku. Þetta var um
mitt sumar. Allir í Höfðaborg, sem
vettlingi gátu valdið, voru í sum-
arleyfi. Strendurnar voru þaktar
fólki, sem flatmagaði í sólskininu
eða buslaði ánægt í svölum bylgj-
unum. Þeirra á meðal voru þau
Clive og Dorothy Haupt, 24 ára
gamall vélamaður og eiginkona
hans. Þau voru svertingjar og höfðu
aðeins verið gift í nokkra mánuði.
Stundirnar á ströndinni liðu hver
af annarri, þrungnar ánægju og
gleði. Einhver fór að kasta bolta
um hádegisbilið. Clive tók þátt
í boltaleiknum af lífi og sál. Síðan
skellihló hann skyndilega og henti
sér í áttina til konu sinnar og ætl-
aði að grípa um fætur henni. Á
næsta augnabliki lá hann grafkyrr
í ílæðarynálinu. „Hann hlýtur að
hafa sofnað,“ sagði einhver hlæj-
andi. Aðrir sögðu, að hann væri
bara að leika sér. Clive var mesti
galgopi og hafði gaman af alls kon-
ar brellum.
En kona hans gerði sér fljótt grein
fyrir því, að það var eitthvað að.
Hún hljóp til hans og sneri honum
við. Hann var meðvitundarlaus.
Tunga hans og munnur voru bólg-
in, og það var froða í munnvikun-
um. Honum var ekið í flýti í bif-
reið til næsta sjúkrahúss við Falska-
flóa. Þar pöntuðu læknarnir sjúkra-
bifreið í úthverfinu Wynberg, en
það sjúkrahús var stærra. Andar-
dráttur hans var veikur, þegar hann
kom þangað klukkan 3.30 að nóttu
eða hálfri fjórðu stundu eftir að
hann hafði hnigið niður á strönd-
inni.
Dr. Basil Sacks, læknirinn, sem
var á næturvakt og hafði skoðað
Haupt, varð hrifinn af því, hve
líkamsástand Haupts var gott að
öðru leyti og hversu unglegur og
sterklegur hann var. Hann greindi
sjúkdóminn sem meiri háttar heila-
blæðingu og sá, að öndun Haupts
varð stöðugt veikari. 10 mínútum
síðar hætti hún alveg. Þessi stöðv-
un öndunarinnar gaf til kynna ó-
bætanlegar heilaskemmdir, og dauð-
inn virtist alveg á næsta leiti.
Dr. Sacks gerði síðustu tilraun til