Úrval - 01.12.1968, Blaðsíða 33

SHELLEY OG MARY GODWIN
31
Nú tók að hitna mjög í veðri, og
Shelley fór að þrá að eignast bát,
sem hann gæti siglt í um bláan
Liguriuflóann og reynt þannig að
gleyma sorgum og erfiðleikum
heimsins. Hann lét því skipstjóra
sinn í Genua smíða handa sér bát.
Byron kom Allegru fyrir í klaustur-
skóla og flutti síðan til Pisa. Hann
pantaði sér svo annan bát. En Byr-
on var ekki búinn að dvelja lengi
í Pisa, er honum barst fregn um, að
taugaveikifaraldur hefði geisað í
klaustrinu, sem Allegra var í, og
að hún væri ekki lengur í lifenda
tölu.
Shelleyhjónin höfðu andstyggð á
því, hvílíkt miskunnarleysi Byron
hafði auðsýnt hjálparvana barninu
með því að losa sig við hana. Því
gátu þau nú ekki afborið það leng-
ur að hafa nokuð saman við hann
að sælda. Þau fluttu því til Casa
Magni í Lerici, og á þessum kyrr-
láta stað niðri við sjóinn reyndu þau
að hugga vesalings Claire. En hún
var óhuggandi. Hún yfirgaf þessa
vini sína og hélt til Flórens. Fólk,
sem þekkti ekki fortíð hennar og
vissi því ekkert um hina miklu sorg
hennar, magnaði sorg hennar og
söknuð oft og tíðum með vanhugs-
uðum orðum.
. Skömmu síðar frétti Shelley, að
þau Leigh Hunt og kona hans, sem
voru vinir hans, ætluðu nú loks að
láta verða af því að koma til Ítalíu,
og ætluðu þau að dvelja hjá Byron
í Pisá. Hann komst allur í uppnám
af æsingu, þaut út í litla bátinn
sinn, sem bar nafnið „Ariel“, ásamt
Edward William vini sínum, og þeir
sigldu af stað yfir til Pisa til þess
að bjóða þau velkomin. Endurfund-
irnir einkenndust af mikilli gleði,
og því dvöldu þeir lengur hjá þeim
hjónunum en þeir höfðu búizt við.
Loksins var búið að koma Hunt-
hjónunum fyrir í Palazzo Lanfranchi
undir handarjaðri Byrons, sem var
þó ekki alltof hrifinn af þessu.
Að lokum voru þeir Shelley og
Williams tilbúnir til þess að sigla
af stað aftur. Þeir héldu nú niður
að höfninni. Það var kominn all-
hvass vindur, og blés hann í átt til
Lerici. Loftið var óðum að þykkna
upp, Trelawney vinur þeirra benti
þeim á, að allt benti til þess, að
mikill stormur væri í aðsigi, en
Williams þoldi ekki lengri töf, því
að hann vildi komast sem fyrst heim
til konu sinnar. Þeir Shelley drógu
upp segl og sigldu út úr höfninni,
en vinir þeirra stóðu á ströndinni
og fylgdust með ferð þeirra. Ro-
berts gamli skipstjóri fylgdist lengi
með þeim ofan úr vitanum eða
þangað til þeir voru komnir 10 míl-
ur á haf út. Síðan kom stormurinn
æðandi inn flóann og þyrlaði upp
öldunum, svo að hann missti sjónar
á þeim. Það kváðu við þrumur, og
síðan bárust fyrstu regndroparnir
með storminum inn yfir höfnina og
lömdu yfirborð sjávarins, þangað
til það varð eitt óslitið löður. Skip-
in hjúfruðu sig hvert að öðru til
varnar storminum, sem reyndi að
rífa þau og tæta í sig. Og myrkrið
var næstum algert næstu tuttugu
mínúturnar.
Það sást ekkert til „Ariel“, er
storminn lægði að nýju.
Nú liðu tíu dagar, þrungnir kvíða.
Þær Mary og frú Williams ásamt