Úrval - 01.12.1968, Blaðsíða 107

TIL SÍÐASTA HJARTSLÁTTAR
105
Ö&ÆH-
■ Kin'U HLLTEL
ffSWWi áSlÁúmð
iffNmUBLÁÆfJ áR
VIS’JTRA V í 7' !
HÆORA hf.RHt'>LI' fH>’Æ>
VINTTRÁ MJUITAÍIÚLF •Hyir?Á>
l 7 > t ’
TK1'P,f>Lt> .1
VBÐÍU HOUBÐ "
hans gætu gert ákveðna og áreið-
anlega sjúkdómsgreiningu og
ákveðið hina heppilegustu meðferð.
Eg var sendur heim af sjúkrahús-
inu eftir 7 vikna dvöl þar, og fannst
mér þá, að mér liði dálítið betur.
En Schrire prófessor viðhafði ekki
nein orð, er gæfu slíkt til kynna.
Hann fullvissaði mig bara um, að
nyti ég góðrar hvíldar, væri sjálfs-
lækningarmáttur hjartans geysi-
mikill. Hann sagði, að ég mundi
Hklega geta unnið „létta“ vinnu
eftir árshvíld heima. Ég fann
nokkra huggun í þessum orðum
hans. Verra hefði það getað verið.
En mér fór svo mikið fram á næstu
mánuðum, að á þeim augnablikum,
er ég var haldinn mestri bjartsýni,
hélt ég, að ég gæti komið læknunum
á óvart með því að hljóta algeran
bata.
En Schrire prófessor hafði viður-
kennt það fyrir Eileen, að líkams-
ástand mitt væri slæmt, og enn
einu sinni var hún búin undir það,
að hún mætti búast við hinu versta.
„Leyfið manninum yðar að gera
það, sem hann langar til,“ sagði
hann við hana. „Leyfið honum að
aka bílnum sínum og eta og drekka
af hjartans lyst. Ég er hræddur um
að dagar hans séu taldir.“
SÖGULEGAR FRÉTTIR
Enn á ný varð Eileen að þrauka
með þetta miskunnarlausa leynd-
armál falið í huga sér. Ég gerði mér
aldrei grein fyrir því, að hið bjarta
bros hennar og áhyggjulausa mas