Úrval - 01.12.1968, Blaðsíða 126

124
ÚRVAL
tíma mundi ég setjast við stýrið í
honum aftur.
i
LEYNDARDÓMSFULLUR
KASSI
Vöðvar mínir voru nú óðum
farnir að styrkjast og stækka vegna
æfinganna, og nú gerðist þess ekki
lengur þörf að hafa slíkar æfingar
um miðnættið. En ég var samt ekki
fyliilega ánægður. Ég vildi gera
enn betur en þetta. Ég setti sjálf-
um mér takmörk, hvað allt það
snerti, er stuðlaði að bata mínum.
Og þessum takmörkum varð ég að
ná fyrir hvern laugardag. Venju-
lega var ég búinn að. ná takmark-
inu á fimmtudeginum eða föstu-
deginum.
Um hríð varð að hjálpa mér úr
stólnum eftir máltíðir, þegar ég
borðaði við borð. Ég reyndi að að-
stoða hjúkrunarkonurnar við þetta
eftir föngum, og smám saman
tókst mér að ýta mér sjálfur á fæt-
ur með handleggjunum. Og viku
eftir veðreiðadaginn mikla þvoði ég
mér og rakaði, fór í skó og sokka
í fyrsta sinn og klöngraðist hjálp-
arlaust fram úr rúminu. Og ég gekk
jafnvel tvo hringi um sjúkrastof-
una.
Kraftar mínir voru stöðugt að
vaxa, og nýja hjartað mitt sló jafnt
og þétt. Og rýrnuðu vöðvarnir í
fótleggjum mínum styrktust, eftir
því sem göngugetu minni fór fram.
Og það kom að því, að ég gat geng-
ið 10 hringi samfleytt um bæði her-
bergin í sjúkraíbúð minni fimm
sinnum á dag. Og læknarnir létu
loks undan og juku á gleði mína
með því að. leyfa mér að byrja að
drekka venjulegt kranavatn að
nýju. Mér fannst það bragðast sem
guðaveigar.
Einn af læknunum í hópnum,
sem hafði frétt af því, hve miklum
framförum ég tók sem göngugarp-
ur, kom eitt sinn til þess að horfa á
afrek mín. Ég var ákveðinn í að
sýna honum, hvað í mér byggi. Ég
gekk og gekk, eins beinn og reig-
ingslegur og mér var frekast unnt,
og brosti út að eyrum. Hann sýndi
ánægju sína og hrifningu með því
að kinka kolli hvað eftir annað og
óskaði mér til hamingju. Þá ákvað
ég skyndilega að gera hann nú
heldur en ekki hissa með því að
bæta við einu sýningaratriði. Ég
setti mig í hnefaleikarastellingar,
eins og ég ætlaði að fara að berjast
við lækninn á hnefaleikapalli. Ég
dansaði léttilega fram og aftur og
gleymdi því þá, að ég var ekki fær
í allan sjó. Ég datt skyndilega
kylliflatur.
Læknirinn og hjúkrunarkonurn-
ar urðu dauðhrædd. Þau héldu, að
frægasta rannsóknarstofuhamstur
veraldarinnar hefði slasað sig. Þau
hjálpuðu mér til þess að rísa á fæt-
ur. Ég þakkaði þeim fyrir og lagði
af stað á nýjan leik í enn eina
gönguna hjálparlaust.
„Þér gerðuð mig sannarlega
hræddan," stundi læknirinn upp.
„Ég hélt sem snöggvast, að hjartað
í mér hefði hætt að slá.“
Prófessor Barnard var alveg sér-
staklega velkominn gestur. Hann
varð alltaf mjög hrifinn er hann
athugaði skýrslurnar um áfram-
haldandi bata minn. Meðan hann
var staddur erlendis, hringdi hann