Úrval - 01.12.1968, Blaðsíða 28

26
sinni. Þær Mary og Claire, sem voru
klæddar svörtum silkikjólum, skipt-
ust á um að sitja múldýrið, en Shell-
ey stikaði leggjalangur á undan. En
eftir þriggja daga pílagrímsgöngu
um sveitir, sem báru enn ógróin ör
eftir eyðileggingu Napólenonsstyrj-
aldanna, biluðu fætur Shelleys. Og í
Troyes létu þau undan freistingunni
og tóku sér vagn á leigu. Eftir það
varð ferðalagið auðveldara, og nú
héldu þau áfram til Lucerne, og
gekk ferðin þangað vel. Þaðan héldu
þau til Brunen, sem er nálægt kap-
ellu Vilhjálms Tells, verndara frels-
isins. Þar settu þau á stofn „heim-
ili“ á gömlu og niðurníddu óðals-
setri, keyptu sér húgögn og bjugg-
ust til að dveljast þar um kyrrt í
sex mánuði. En húsið var ofboðs-
lega óhreint og í megnustu óhirðu,
veðrið var ömurlegt og fjárhagur
þeirra þröngur. Og þrem dögum síð-
ar voru þau lögð af stað heim til
Englands.
Shelley var orðinn algerlega pen-
ingalaus, þegar þau náðu loks til
Lundúna. Hann hafði jafnvel ekki
næga peninga handbæra til þess að
borga leiguvagnstjóranum, serh ók
þeim og farangri þeirra inn í borg-
ina. Og sér til mikillar hneykslunar
komst hann að því, að Harriet hafði
tæmt bankareikninginn hans. Því
óku þau heim til Harriet, og Shell-
ey fór upp til þess að hitta konu
sína, en stúlkurnar biðu hans niðri
hjá farangrinum. Hann kom ekki
aftur fyrr en eftir tvo tíma. En hann
var með 20 sterlingspund meðferðis,
þegar hann birtist loksins. Það var
nægilegt til þess að greiða vagn-
stjóranum og taka á leigu fátæklega
ÚRVAL
leiguíbúð með lélegum húsgögnum
við auma hliðargötu.
Með komu þeirra til Lundúna
hófst ömurlegt tímabil árangurs-
lausra tilrauna til þess að fá fé að
láni. Þau urðu stöðugt að vera á
verði gegn fógetafulltrúum og lög-
taksmönnum, og þau urðu að þola
næstum algera þjóðfélagslega út-
skúfun. Godwinhjónin neituðu að
líta þau augum. Samband Shelleys
við Harriet var svo stirt, að það lá
við, að það rofnaði að fullu. Vinir
sneru við þeim baki og vildu hvorki
sjá þau né heyra. Þau fluttu úr einni
ódýrri leiguíbúðinni í aðra til þess
að forðast þrautseiga lánadrottna,
sem eltu þau stöðugt á röndum og
misstu aldrei sjónar af þeim. Til
þess að komast hjá hugsahlegri
handtöku neyddist Shelley að síð-
ustu til að skilja þær Mary og Claire
einar eftir í íbúðinni og flækjast um
í bænum huldu höfði. Var honum
þetta þvert um geð, og varð hann
að hitta Mary með leynd í krám og
kirkjum. Hann gat aðeins losnað við
óttann um handtöku á laugardags-
kvöldum eftir miðnætti, en frá þeim
tíma var skuldunautum veitt sólar-
hrings náð, þannig að þeir þurftu
ekki að óttast ásókn skuldhéimtu-
manna á þeim tíma.
Hann þjáðist vegna aðskilnaðar-
ins við Mary. Hið eina, sem gat
mildað þessa þjáningu hans, voru
litlu ástarbréfin, sem bárust á milli
þeirra eftir ýmsum krókaleiðum:
„Sg mun hitta þig í kvöld, mín
ástkæra Mary, óttastu eigi,“ skrif-
aði hann í einu þeirra. „Trúðu á
hamingjusamlega lausn allra vanda-
rhála okkar. Ég er örvinglaður og