Úrval - 01.02.1971, Blaðsíða 105

ÉG LIFI FYRIR FLUGIÐ
103
hendir mér eintak af tilraunaáætl-
uninni. Svo fer ég á fund flugtil-
raunaverkfræðingsins með fallhlíf-
ina mína í eftirdragi. Við athug-
um áætlunina í sameiningu, áður
en ég held til flugvélarinnar og
hef mig síðan til flugs.
Þegar við tilraunaflugmennirnir
fljúgum þessum flugvélum, líkj-
umst við alls ekki þeim „anguröp-
um“, sem almenningur vill helzt
álíta okkur vera. Það skal viður-
kennt, að starfið er hættulegt, en
tilraunaflugmaður er fyVst og
fremst atvinnumaður, sem er svo
heppinn að mega vinna það starf,
sem hann hefur valið sér. Tilrauna-
flugmenn eru venjulega á fertugs-
aldri, ætíð þaulæfðir flugmenn með
margra ára flugmannsstarf að baki
og yfirleitt giftir.
Eftir að flugi dagsins er lokið,
berum við saman bækur okkar um
það vandamál og þau óhöpp, sem
við höfum þurft að glíma við í
prófunum og tilraunum dagsins.
Einn flugmaður hefur kannski lent
í vandræðum, hvað snertir lend-
ingarútbúnaðinn á nýrri tilrauna-
flugvél. Annar hefur þjáðst af súr-
efnisskorti í mikilli hæð. Enn ann-
ar hefur átt erfitt með að stjórna
„spuna“ í flugvél með „delta-
vængjum". Öll þessi vandamál eru
rædd mjög ýtarlega, og við setjum
vel á okkur allt það, sem fram
kemur í þessum viðræðum. Þessir
viðræðufundir okkar leiða margt
í ljós, og með hjálp þeirra veitist
okkur ómetanlegur, sameiginlegur
reynsluforði, sem við getum svo
ausið af. Það, sem við lærum á
þessum viðræðufundum, verður oft
og tíðum til þess að bjarga lífi
okkar.
„ASÚR 21, BEYGJUNNI ER
LOKIÐ!“
Á árunum 1951 til 1963 skákaði
ég hraðameti Jacqueline Cochran í
flugi kvenna samtals fimm sinnum,
og hún vann mig aftur samtals
fimm sinnum. Blöðin kölluðu þessa
viðureign okkar „stríðið milli Jac-
quelínanna tveggja“. Hvorugri okk-
ar geðjaðist að þeirri nafngift, því
að flugmet eru allt of flókin afrek
til þess, að það megi gera þau að
einhliða keppikefli tveggja flug-
manna, sem berjast svo um þau upp
á líf og dauða.
Sem dæmi mætti taka fyrsta
hraðametið, sem ég setti í Mirage-
þotu númer III. Þegar ég kom til
Istres þ. 15. júní 1962 til þess að
hefja þar þjálfun undir flug þetta,
hafði ég 23 sérfræðinga mér til að-
stoðar. Það voru flugvirkjar, tíma-
verðir, ratsjárstarfsmenn og fall-
hlífapökkunarmenn. Þar eð Mirage-
þotan, sem er hljóðfrá, getur ekki
tekið 180 gráðu beygju eins og
skopparakringla, varð þessi 100
kílómetra flugleið mín að vera
perulöguð. Brottfarar- og komu-
staður var hinn sami, þ. e. Istres.
Hinn breiðari endi „perunnar" var
breiða beygjan á flugbrautinni, en
beygja sú varð að hafa 25 kíló-
metra geisla. Þar átti ég að fljúga
rétt utan við ýmsa fyrirfram
ákveðna staði, vissan kirkjuturn,
háspennulínustaur og ýmis önnur
kennileiti.
Samkvæmt reglunum varð ég að
fljúga utan við kennileitin, en