Úrval - 01.02.1971, Blaðsíða 90

88
ÚRVAL
áttarveifan hjá flugstöðinni vísaði
frá mér.
„Það er shrýtið,“ hugsaði ég.
„Ætlar hann að lenda undan
vindi?“
Flugmaðurinn lækkaði stöðugt
flugið. Við gátum næstum heilsað
fólkinu í bátunum með handa-
bandi. Síðan breyttust vinalæti
þeirra, og það mátti nú sjá, að það
varð mjög óttaslegið, líkt og það
væri að reyna að verja sig fyrir
ásókn risavaxinnar flugu.
Og skyndilega fann ég mik-
inn skell eða í rauninni tvo skelli
hvorn á eftir öðrum, fyrst, er flug-
vélin skall á vatninu og brotnaði
með ofboðslegum hávaða, síðan, er
höfuð mitt skall óskaplega hart á
eitthvað. Allur líkami minn kast-
aðist í áttina að mælaborðinu, og
enni mitt, nef og haka skullu beint
á það.
Til allrar hamingju var ég alger-
lega dösuð og fann því ekki til
• sársauka. Ég fann ekki heldur til
neins ótta. Ég gerði mér aðeins
grein fyrir því, að á næsta augna-
bliki var ég að busla í ánni. Það
var sjálfsbjargarhvötin ein, sem
hélt i mér lífinu. Loks skynjaði ég
óljóst, að einhver lagði handlegg
utan um axlir mér. Það var Guill-
aume.
Það var ekki fyrr en þá, að ég
skynjaði eitthvað á fullkomlega
eðlilegan hátt. Guillaume hélt mér
nú á floti, og því rétti ég aðra
höndina upp að munninum og
þreifaði fyrir mér. Hann var sem
mjúk kvoða. Ég hafði misst flestar
tennurnar. Ég velti því fyrir mér,
hvað fleira hefði ef til vill brotnað.
Ég snerti andlit mitt. Ég tók um
það með báðum höndunum og
hreyfði það til hliðar, þ. e. a. s.
þann hluta þess, sem er venjulega
fasttengdur enninu. Allt niðurand-
lit mitt var nú hreyfanlegt. Ég gat
hreyft það til hægri eða vinstri að
vild. Þetta hafði furðuleg áhrif á
mig. Enn þann dag í dag þarf ég
aðeins að loka augunum til þess að
endurlifa þennan atburð. Þá er ég
aftur komin í Signu og er að rann-
saka brotið og afskræmt andlit
mitt.
Miklu síðar komst ég að því, að
öll tengsl milli andlitsins sjálfs og
höfuðkúpunnar höfðu brotnað og
rofnað, þ. e. tengsl kjálka, kinn-
beina og augnatófta. Það var ekki
um neinn bakvegg að ræða í
augnatóftunum lengur. Þær voru
opnar alveg inn úr. Augun höfðu
ýtzt inn. Ég hafði ekki neitt nef
lengur. Ég hafði einnig fengið höf-
uðkúpubrot á þrem stöðum. Þar að
auki hafði ég brotið bæði viðbein-
in, nokkur rifbein, annan hand-
legginn og annan fótlegginn.
Rifbeinin, handleggurinn og rifn-
ir vöðvarnir skiptu mig engu máli
á þessu augnabliki. Á einu augna-
bliki skynjaði ég, að „laglegasta
konan í París“, eins og dagblöðin
höfðu kallað mig, var orðin af-
skræmd. Ég rak upp hryllingsóp.
Mér gafst enginn tími til þess að
hugsa lengur um þetta. Flugvélin
var að sökkva, en bát hafði verið
ýtt frá landi. Og ég var dregin upp
í hann ásamt félögum mínum þrem,
sem höfðu ekki meiðzt alvarlega.
Skömmu siðar var ég á leið til Par-
ísar í sjúkrabifreið. Ég rambaði