Úrval - 01.02.1971, Blaðsíða 42

40
ÚRVAL
jafnvel gengið svo langt í fullkomn-
unaræði sínu, að hann hefur látið
innkalla plötu, eftir að búið var að
framleiða hana. Þar var um lagið
„Raindrops" að ræða. Hann fann
það á sér, „að byrjunin hafði verið
of hröð“ og flaug því frá Lundún-
um til New York í skyndi, gróf þar
upp eldri upptöku, sem hann mundi,
að honum hafði líkað vel, og „sam-
einaði" hana „móðurplötunni".
Bacharach kallar hljómplötuupp-
tökuna „augnablik sannleikans“.
,,Mér finnst sem allt mitt líf standi
eða falli með þessu augnabliki,"
segir hann. „Ef upptakan mistekst,
er aðeins sjálfum mér um að kenna.“
Hann rekur sjálfan sig og hljóð-
færaleikarana miskunnarlaust
áfram. „Hann er sem óður,“ segir
kontrabassaleikarinn Russ Savakus,
„og álagið á okk.ur er gífurlegt,
blóð, sviti og tár. Segja má, að við
skiljum allir eftir hluta af holdi
okkar við hverja upptöku." Hann
kann að vera orðinn ánægður eftir
15 upptökur. „Stórkostlegt," hrópar
hann þá brosandi. „Þetta gerir al-
veg út af við mig. Við skulum taka
það einu sinni enn.“ Og þá dynja
við hlátrasköll, en jafnframt heyr-
ist einnig baul.
„Það er alveg yfirnáttúrlegt, hví-
] íkt dálæti hljóðfæraleikararnir
hafa á honum,“ segir Dionne War-
wick, sem hefur sungið flest þau
192 lög inn á plötu, sem þeir Bach-
arach og David hafa gert í félagi
( en af þeim hafa selzt 12% milljón
einslagsplötur). „Hann stendur með
öllum og öllu, sem honum þykir
vænt um, á hverju sem gengur.“
Tengslin milli Bacharach og for-
eldra hans eru óvenjulega náin. Á
síðustu hljómleikum í Westbury
kynnti hann móður sína og gekk
yfir til hennar og kyssti hana. Það
var henni að þakka, að hann fór að
læra á píanó. Það var heppilegt,
því að hann reyndi sig líka á
trumbuslætti. „Ég gat ekki verið í
takt við lögin í útvarpinu," segir
hann um þessi æskuár heima í For-
est Hills í New Yorkfylki. Hann var
minnsti strákurinn í gagnfræðaskól-
anum þar. Síðar lagði hann stund á
tónlist í þrjú ár við McGillháskól-
ann í Montreal. Á sumrin fór hann
til Tanglewood og Santa Barbara
til þess að leggja stund á tónsmíð-
ar hjá Dariusi Milhaud. Hann
dreymdi um að semja sígilda tón-
list. Hann var tvö ár í hernum. Og
á þeim tíma fór áhugi hans að
dofna. Þegar hann losnaði úr hern-
um, gerðist hann undirleikari hjá
ýmsum söngvurum, svo sem Vic
Damone, Ames Brothers og Polly
Bergen.
Lögin, sem Ames Brothers söng voru
svo léleg, að Bacharach freistaðist
til þess að byrja að semja sjálfur.
„Mér fannst þau vera svo einföld,
að ég gæti lokið fjórum á dag. Ég
vann að þessu á hverjum degi í tíu
mánuði og fékk ekki eitt einasta
lag útgefið.“ Því tók hann að sér
alls konar aukastörf. Hann lék und-
ir fyrir þau Georgiu Gibbs, Joei
Grey og Steve Lawrence. Á árunum
1958—1961, löngu áður en hann varð
frægur sem tónskáld, var hann und-
irleikari hjá Marlene Dietrich. Og
þá jókst einmitt frægð hennar að
nýju stórum skrefum. Daginn, sem
hann hitti hana fyrsta sinni, lék