Úrval - 01.02.1971, Blaðsíða 19

MÍKÍLVÆGl BERNSKUMINNINQA
17
Foreldrar geta með eigin verknaði
og orðum fengið börn sín tvl að skynja
tiljinningar og reynslu, seni
á vegi þeirra verður.
slopp í stól við hliðina á rúmi
mömmu og var alveg aðgerðarlaus.
Hún var sofandi. Ég þaut inn í
herbergið.
„Hvað er að?“ hrópaði ég. „Hvers
vegna sefurðu ekki?“
Pabbi svaraði róandi röddu: „Það
er ekkert að. Ég er bara að gæta
hennar.“
Ég veit ekki nákvæmlega hvern-
ig á því stendur, en minningin um
þennan löngu gleymda atburð veitti
mér styrk til þess að axla mína
eigin byrði á nýjan leik. Minning-
in um birtuna og hlýjuna, sem barst
til mín frá svefnherbergi foreldra
minna, var einkennilega sterk. Og
ég gat ekki gleymt þessum orðum
föður míns: „Ég er bara að gæta
hennar.“ Nú fannst mér það hlut-
verk, er ég varð að gegna, ekki
vera eins óbærilegt og áður, hvern-
ig sem á því stóð. Það var sem ein-
hver uppspretta frá liðnum tíma
hefði verið virkjuð innra með mér
og tært vatnið streymdi fram.
Á reynsluaugnablikum lífsins
reynast slíkar bernskuminningar
oft vera hinzti varasjóður persónu-
leikans, sem ausa má af, eins kon-
ar dökk sjóngler, sem safna grund-
vallarviðhorfum okkar til lífsins
saman í einn brennipunkt. Rithöf-
undurinn Sir James Barrie lýsti
þessu vel, er hanr. skrifaði eitt
sinn: „Guð gefur okkur minnið, svo
að við megum njóta rósanna í des-
ernber."
Engir foreldrar geta vitað í raun
og veru, hvaða minning frá bernsku-
árunum verður að rós í varasjóði
minninganna. Oft eru það minn-
ingar um hluti, er virðast ósköp
einfaldir og jafnvel lítilfjörlegir,
sem eru sterkastar í huga okkar
og lifa lengst. Ég uppgötvaði þetta
ekki sjálfur fyrr en einn bjartan
vordag, er náttúran var að lifna
af dvala sínum og ég var að mála
svalahandriðið með Jim, syni mín-
um. Við vorum að tala um það,
hvernig við ættum að halda upp á
fimmtán ára afmæli hans, sem
nálgaðist óðum. Og ég fór allt í
einu að hugsa um, hversu hratt
bernskuár hans höfðu liðið.
„Hvað manstu nú bezt?“ spurði
ég hann.
Hann svaraði alveg tafarlaust:
„Kvöldið, þegar við vorum úti að
aka einhvers saðar, bara við tveir,
á dimmum vegi og þú stöðvaðir
bílinn og hjálpaðir mér til að veiða
eldflugur.“
Eldflugur? Ég hefði getað
minnzt fjölmargra viðburða, bæði
skemmtilegra og leiðinlegra, sem
að mínu áliti hefðu átt að búa ofar
í huga hans. En eldflugur? Ég
reyndi að minnast þessa atburðar
. . . og loks tókst mér það.
Ég hafði verið í langri ökuferð